A neve interminable de Agustín Fernández Paz
Volvemos ao xénero de terror.
Volvemos a reunir un grupo de xente, illada nun lugar d eonde non poder saír, que ha de contar (ou escribir) historias para compartir.
Catro relatos:
"A casa azul" (lugares que ocultan o innomeable, aínda que desapareza a casa e unha nova construción ocupe o lugar da anterior. O monstro continúa no trasmundo e volve volve volve...
"Herdanza de sangue". A sangue é algo moi querido para determinados seres, si, si, é deles do que trata, porque un herdo convértese en obriga, e que será dos artistas mozos de paso pola cidade?
"A néboa da vinganza". O medo aos cans leva a outros medos que rematan en espectros conducidos polas maldicións.
"Un incidente no internado", as diferenzas de clase marcan distancias. As distancias e os seus prexuízos tamén levan á morte e dunha a outra... porque chega un momento en que a inocencia vai rematando con esas diferenzas. Un bo relato onde a inconsciencia de non saberse mortas ou a crueldade inxenua lle suman unha carga ben interesante.
Porque a neve fai desaparecer as cores e a vida baixo a brancura e a frialdade. E fronte a esa idea da morte en branco, está aquela outra da escuridade máis absoluta. Que interesante!
E o título, que nos leva (sen que queiramos) a El rastro de tu sangre en la nieve de García Márquez.
No hay comentarios:
Publicar un comentario