28/9/09

O incrible neno devorador de libros


Trafegando ronseis pásanos o seguinte comentario:

Coma ocorre cos álbums ilustrados, a aparencia de libro infantil non significa que este o sexa, cando menos, exclusivamente. Porque O incrible neno devorador de libros, de Oliver Jeffers, traducido por Laura Sáez coa colaboración de Óscar Villán, non é tan só un álbum. É a primeira aposta dunha nova editorial cun nome tan suxerente como "Patasdepeixe", e é un libro que nos convence -se de cumprir for- da diversión que produce a lectura e dos seus beneficios. Porque un neno come libros e faise máis listo... ata comprender que o mellor é lelos.

Un libro para ler, reler, ollar, disfrutar... e comer!

25/9/09

CHAMÁDEME SIMBAD


Francisco Castro sorpréndenos cun novo libro que continúa a estela de Un bosque cheo de faias e O ceo dos afogados. Chamádeme Simbad, vai dirixido a un lectorado máis infantil e aparece publicado na colección Árbore de Galaxia, con ilustracións de Manel Cráneo. Retomamos, unha vez máis, ese personaxe tan querido de nós, Simbad, que nos remite á primeira literatura, a Cunqueiro e a todos os que compartimos ese mundo que navega entre oriente e todos os mares. A enfermidade do avó e os soños e mundos compartidos co neto; a importancia desa relación que pode atalos á vida e a recuperación da tradición que fala de que só recibirás o que estás disposta a dar. Por ese imaxinario nos movemos. Leamos: “(...) “Eu xogaba ao fútbol no patio de debaixo da casa, con María e con Xavier, o seu irmán pequeno (só ten tres anos. É moi pequerrecho e sempre anda enredando nas nosas cousas, meténdose polo medio e enleándoo todo. Deixámoslle xogar, sobre todo porque rebenta a chorar se non lle deixamos, e non cala, o moi testán, ata que llo permitimos, pero é moi malo coa pelota, que é máis grande ca el. Xoga tan mal que non lle mete un gol nin ao Arco da Vella e sen porteiro). Estabamos ao final do noso Campionato Mundial de Fútbol no Patio cando chegou o carteiro. Chamou a todos os pisos, como fai sempre, para que alguén lle abra o portal e poder deixar as cartas nas caixas de correo. Entrou e nós seguimos xogando o noso partido. Coido que ía gañando eu por dezasete a cero. Por moitos goles. Despois duns minutos, o carteiro saíu. Cunha man tiraba da bolsa amarela onde levaba as demais cartas do resto da xente, os paquetes e todas esas cousas coas que andan os carteiros cargados todo o día. Na outra man, traía unha carta. - ¿Alguén de vós sabe onde vive un tal Simbad? (...)”

21/9/09

AS PALABRAS ESTÁN A MIRARSE ARREDOR DA MESA

Un novo libro de Antonio García Teijeiro.
Un novo libro de poemas para adolescentes.
Publicado por Everest Galicia, na colección Punto de Encontro, cunhas ilustracións moi suxestivas de Xosé Cobas, que comeza traballando o papel, o fondo da páxina, para continuar coas ceras raspando liñas ou debuxando obxectos, achegándose nalgún caso ao realismo, introducíndonos moitas veces na arte do deseño, pintando palabras de amor, experimentando con diferentes estilos… pero buscando sempre a creatividade do lector que completará a significado das imaxes, que as relacionará con outras… igual que terá que facer cos poemas. Un xogo en paralelo, entre o ilustrador e a tradición, entre o escritor e as súas lecturas.
Un libro para ler e mirar.
Catemos:
Ser poeta é
unha desculpa
para poder dicir,
como Pedro Salinas:
“Serás, amor,
un largo adiós que no se acaba?”
no canto
dun simple
“non sabes, amor, como
te
quero”.

16/9/09

A ARAÑA E MAIS EU


Trafegando ronseis continúa achegándonos comentarios:
A pesar de que unha araña pode tirar para atrás aos posibles lectores, xa que non é un becho moi querido, o libro, un álbum ilustrado fermosisímo, invita a ser aberto.

Fran Alonso consegue en A araña e mais eu un achegamento delicado ao corpo humano, comparando cada unha das partes dese fermoso corpo infantil a unha froita diferente.

A última páxina "Desapareceu tecendo unha corda de amizade" case me fai esquecer o noxo que lle teño a eses animaliños. Un día alegre, de súpeto, una araña gorda e fea... brincou desde o ceo para aterrar no meu corpo. A descarada, primeiro explorou unha deda do meu pé, avultada coma un kiwi. Logo, subiu aos meus nocellos, rugosos como a pel dunha mandarina.

Un libro de Kalandraka, froito da colaboración entre Fran Alonso e o fotógrafo Manuel G. Vicente ; unha nova aventrua que nos lembra o proxecto anterior A casa da duna publicada por Xerais

7/9/09

Historia da resurrección do papagaio


De novo, a través de Trafegando ronseis, chéganos este comentario:


Unha lenda brasileira -unha historia sinxela, como boa lenda que se precie- recuperada por Eduardo Galeano que explica a orixe da cor das plumas do papagaio. O texto encerra a tristura do mundo cando aquel afoga. E as ilustracións de Antonio Santos axudan a que os lectores nos conmovamos máis con esta historia rotunda e delicada. Unha ilustracións diferentes, xa que o seu artífice as constrúe primeiro en esculturas de madeira para logo fotografalas e logar que nos mergullemos extasiados nelas, tan cheas de cor e de vida.

O papagaio caeu na pota que fumegaba (...)

e afogou na sopa quente.

A nena, que era a súa amiga, chorou.

Por fin o home recuperou a fala,

e contoumme que o papagaio afogara

e a nena chorara

e a laranxa espírase

e o lume esmorecera

e o muro perdera unha pedra

e a árbore perdera as follas

e o vento perdera unha refolada

e a fiestra abrirae o ceo ficara sen cor

e o home sen palabras.

A morte do papagaio encheu de tristura, tanto, que ata o ceo o soubo. Le o libro e saberás que pasou!

Publicado en galego por Kalandraka, e en castelán, por Libros del zorro rojo.

4/9/09

O león Landinga


"Trafegando ronseis" remítenos a seguinte entrada:




Este conto tradicional africano amosa o poder da intelixencia -personalizado nunha lebre- sobre a forza bruta -o león depredador-; como bo conto oral ensina como a avaricia ou o egoísmo non son bos conselleiros: "se tes, comparte". A ilustración feita por Elisa Arguilé é impresionante, predominando as cores cálidas, o vermellos sobre todo, e con trazos e proporcións que lembran pinturas primitivas; con estes debuxos viaxamos máis facilmente a eses lugares tan afastados onde domina a natureza animal. Boniface Ofogo, o autor, escoitou a historia por primeira vez cando tiña tres anos, en Camerún.

Un novo álbum de Kalandraka.

2/9/09

PEDRA, PAU E PALLA.


De "Trafegando ronseis" pásannos este comentario.


O libro, Pedra, pau e palla, adaptado por Ana Presunto e ilustrado por Josep Rodés, é un conto popular ruso que nos lembra a Pulgariño. As ilustracións son "rotundas", ocupando case toda a dobre páxina. Coma naquel conto, o pai sae da casa deixando tras de si unha pegada feita con diferentes materiais; pero, ollo!, hai un oso máis listo que sabe como reter ás fillas deste home que semella non dar moita seguridade. Iso si, como bo conto que se precie, remata coa imaxe da felicidade de toda a familia xunta e triunfadora.


De OQO e para a infancia.