“Raposiño e o cego” A primeira obra narrativa de Manuel Mandianes con paratextos que se aproximan á literatura dirixida á infancia e xuventude, publicada por Limaia, con ilustracións de Aurora López. Dise na presentación que se trata “dun libro sobre a Galicia que desaparece e que permanece, ao mesmo tempo; narrada por catro voces: o cego, que é o pobo galego; o avó, que é a voz da tradición; a avoa, o verdadeiro sostén da sociedade: a tenrura, a nostalxia, o cariño; e Raposiño, a posible e única continuación. O libro revela, ademais, a modo documental, parte das vellas tradicións e anécdotas desta aldea nos séculos pasados (...)” Mandianes lembra a aldea, unha aldea do interior de Galicia, da que saían as xentes para a emigración, especialmente a Barcelona. O seu é unha contada dos aconteceres daqueles tempos, nos que un neno nado fóra da terra, entra en contacto co mundo dos avós. Recolle os personaxes e os costumes, as crezas, pero tamén vai deitando unha serie de pensamentos para remoer. Tal vez se nos pide un esforzo por entender esa maneira entre real e máxica de estar no mundo. Un libro formado por pequenas historias - a modo de píldoras- que pode ser alimento, na mochila, para avós e pais. Botádelle unha mirada! Un anaquiño de mostra... “ Unha persoa da familia pechoulle os ollos, outra foi dar a noticia ao sacerdote, e o sancristán tocou a defunto. A nova traspasou todos os recunchos do val. - Até os animais, nas cortes, deixaron de respirar – sentenciou o avó. - Por un intre, o mundo parou – proclamou a tía Manuela. O avó vira a avoa sentada ao pé da figueira que medra na beira do canastro, xunto aos muros do patio. A tía Dolores ouvira un espertador, o tío Francisco sentira as pegas grallando cando cruzaban a aldea en voo rasante e a Raposo dixéranllo as campás. - Cubran os espellos – ordenou Dolores cando a avoa deu o último bafexo. (...)”
No hay comentarios:
Publicar un comentario