ÁRBORE MUSICONTOS

Acaban de saír os dous primeiros títulos desta colección de Galaxia: O debut de Martino Porconi e O prodixio dos zapatos de cristal. Nacen co obxectivo de introducir aos pequenos e pequenas na música clásica, e de facelo da man dos contos clásicos … tal vez porque clásico é todo aquilo que perdura sobre o tempo, que resiste o paso dos séculos demostrando o seu valor; e non é clásico por clasista e afastado senón por valioso e pleno de calidade. De aí que Galaxia una os contos de sempre coa música permanente, neste caso, interpretada pola Real Filharmonía de Galicia, dirixida por Maximino Zumalave. Álbumes de gran formato con Cd. Historias da autoría de Xosé Antonio Neira Cruz que realiza unhas versións moi libres e abertas dos contos de Perrault, que levan aos personaxes ata o mundo da música e os abren a novas realidades e visións. O debut de Martino Porconi está inspirado en Os tres porquiños e as súas respectivas casas. Un conto que todos recoñecemos conforme o tenor Martino vai rememorando o seu pasado antes de entrar en escena, e que nos fala de amizades entre seres moi diferentes. Está ilustrado polo Premio Nacional de Ilustración, Federico Fernández. A música é Les illuminations de Benjamín Britten, e a Sinfonía nº 9 en Mi bemol maior de Dimitri Shostalóvich. A historia foi narrada por Francisco Martínez Barreiro nos concertos didácticos do Auditorio. O prodixio dos zapatos de cristal inspírase en Cincenta e os seus marabillosos zapatos que só admiten os pes dunha muller especial, non pola orixe nin pola elegancia senón polo don que lle é propio. A nena, que nos conta a súa historia en primeira persoa, é unha inmigrante con vocación de cantante; a cincenta -primeira e verdadeira- non será esposa senón filla adoptiva dun rei que lle cede o trono, pero ademais, ao final do seu mandato retírase e o “feliz reino convértese en próspera república”, e todas aquelas que poidan calzar os zapatiños de cristal verán cumprirse os seus soños... A nena será cantante “porque nada mellor hai no mundo que poder ser o que unha quere ser até o final”. Neste caso as ilustracións son de Rodrigo Chao e a música La Cenerentola de Rossini. Tal como se recolle no libro, a historia foi narrada por Teresa Santamaría no Auditorio de Galicia dentro do seu programa de concertos didácticos. Unha idea orixinal que xunta o álbum ilustrado e a música, o clásico: música e contos, o texto e a ilustración en pé de igualdade, a gravación do texto do conto coa música intercalada por un lado e a música soa por outro, para poder traballar conxuntamente ou por separado ambas disciplinas. Unha idea na que, coa editorial, se implica o Consorcio de Santiago para abrir as portas da música aos nenos e nenas, da man do libro.

OS CINCO NARRADORES DE BAGDAD

OS CINCO NARRADORES DE BAGDAD Fabien Vehlmann / Frantz Duchazeau Factoría K de libros A banda deseñada de viaxe pola capital dos contos, pola cidade dos narradores, tan amada e soñada ao longo dos séculos. Factoría K achéganos esta historia traducida do francés. As boas historias, dísenos, son aquelas que sementan a dúbida, que desconcertan, que provocan e suscitan a inquedanza. Desas trata esta obra... Un vello diríxese aos que len / escoitan para facer o relato dos cinco narradores, el é un deles así que o que conta é de primeira man. O califa, que adoraba os contos, convoca un concurso a tres anos vista. Mil e un inscritos, o peor narrador será executado (ninguén pode facer perder o tempo a un califa) e o que consiga narrar a mellor historia recibirá as riquezas máis fabulosas. Os cinco máis prometedores terían que colaborar: Nazim que conta no mercado adaptándose ás expectativas do seu auditorio, Wahid que fascina aos clientes dos cafés con relatos desconcertantes, Tarek que foi rapaz da rúa e conta tan ben que a historia é o de menos, Anouar que é o máis brillante e menos amable e Ahmed que é fillo do califa e gusta dos contos tanto coma seu pai. Antes de comezar a viaxe, van ao adiviño. El anúncialles o que sucederá na viaxe, ao tempo que lles descubre que Wahid é Wahida e casará cun deles, que un deles atopará a historia perfecta pero será outro quen gane e, finalmente, que un deles morrería a mans do outro. Teremos que seguir lendo para descubrir se a profecía se cumpre, pero sobre todo para descubrir cales han de ser os ingredientes dunha boa historia e a integridade dun bo contador.

Frío, frío de Óscar Calato

Novela xuvenil narrada en primeira persoa por un adolescente en crise. A narración é compacta, coa espesura daqueles textos que necesitan contar moitas cousas e talvez non teñan demasiado tempo para facelo. Unha idea mesta repítese a modo de martelada: a dificultade da supervivencia. Para iso utiliza o símil das tartarugas: “Calcúlase que tan só o cero coma cero, cero un por cento do total teñen éxito nesa carreira vital –ou mortífera, segundo se vexa-“, nos informa, referíndose á carreira das crías ata a auga. Resistir ante todos os perigos cos que a natureza ou a sociedade rodea aos máis novos. O relato debulla as relacións: a incomprensión do mundo paterno, o afecto a proba de bomba polo irmán pequeno, o compañeirismo, a amizade, a profesora particular pola que se sente atraído, o curmán que ven de volta de todo, o primeiro amor e o primeiro desengano ... situacións típicas, comúns e cotiáns, coma a vida mesma ou coma as que se contan en moitas novelas xuvenís. Hai unha clave que o autor nos transmite, unha cita de W. Carracedo “O erudito cita aos autores que coñece. O home sabio cítase cos libros que ama”, e Calato cítase con Salinger e o seu magnífico vixía no centeo. A relación de Martín, o personaxe principal desta novela, co irmán pequeno semella brotar da mesma fonte, esa adoración e defensa por riba de todo, como o único limpo que se pode salvar desta barbarie. Martín, cos seus dezaseis anos, anda a construír a coiraza que lle sirva para defenderse dese mundo no que dá atopado o seu lugar. Un inadaptado que se rebela e que leva con el iso que nos agarra á novela, algo que non sabemos ata onde nos atrae ou nos renxe, esa crueldade asumida coa que trata ao amigo tímido e débil que o acompaña coma unha sombra, iso que en Holden Caulfield eran comportamentos autodestrutivos e aquí se converte en destrución do outro, en aras a non ser destruído. Unha novela, editada por Galaxia, coa que Óscar Calato entra na literatura para a mocidade.

CONTATRÁS

Contatrás de Paula Carballeira ou de cando se pode escribir teatro, narrativa, e tamén, poesía. Paula sorpréndenos nesta ocasión cun libro de poemas para a rapazada, publicado por edicións Positivas, dentro da súa colección DI – VERSOS. Outra maneira de versificar, na que se introduce o xogo cos sons, o ritmo e o sentido, de tal maneira que ás veces pode semellar simple pero non é tal, só un pequeoo engano para pillarnos en falta, sorprendéndonos. Algunha que outra referencia para volver a tropezar con Alicia ou aquela odisea no espazo en ano capicúa. Humor e compromiso. Xogo e pensamento. Nenos, animais, trens, naves espaciais e continentes… que de todo hai neste libro de Paula que lemos escoltando a súa voz por detrás da orella, vendo os seus xestos e percibindo a presenza da Paula actriz. As ilustracións son de X. Carlos Hidalgo, en branco e negro. Outra maneira de facer ilustre o debuxo, de meter moito contido en poucos trazos, de obrigarnos a pensar e facer que vaian aboiando os significados. É o seu un bo traballo para exercer esa actividade tan lúdica e interesante da lectura de imaxes. Un ilustrador, que trata aos lectores con respecto porque os sabe intelixentes e dispostos a ver máis alá. Entremos na Contatrás (e ogallá vos espera unha boa viaxe pola poesía) 10… Abrochade os pantalóns Senón, que escándalo! 9… agarrádevos aos asentos senón, que medo! 8… despegade voade 7… deixade saír os ollos que miren ben lonxe 6… deixade que o nariz se mova que sinta os arrecendos que cheire 5… deixade que a boca se abra que se abraie ieeeeepaie 4… despedídevos dos demais dos que quedan cos pés na terra dos que non saben que hai paxaros no aire 3… despedídevos do que queda atrás do que non voa por máis que vos doa 2… esquecede por un intre que sodes persoas 1… xoguemos a ser xigantes así o mundo non será tan grande 0… O Mund O

O ÚNICO QUE QUEDA É O AMOR

O AMOR POLA LECTURA está presente en todo o libro e en cada un dos relatos desta obra de Agustín Fernández Paz.

Incluso, hai textos nos que este amor é case didáctico e nos mostra técnicas de fomento lector como sucede no primeiro deles "Un radiante silencio" no que se nos conta como o libreiro establece un diálogo en torno ao amor, por medio da poesía, para que a muller escollida se vaia atando aos versos, aos poemarios, e a el, en definitiva.

Unha fórmula estupenda que máis dun mediador está levando a cabo despois de ler este libro de amor e de libros.

Outra fórmula aparece recollida en "Un río de palabras" e dela extraemos o seguinte fragmento para ir facendo boca:

"(...) Así que entra dentro da lóxica que se me ocorrese algo parecido cando volvín atopar un deses libros que me alborotan o corazón e me devolven a alegría de vivir. Ao rematalo, asaltoume de novo o desexo que sempre sinto neses casos: telefonar aos amigos, saír a berrar no medio da rúa, proclamalo a todo o mundo. Dicirlle á xente que non poden seguir vivindo sen ler un libro así, hai demasiada beleza nel para ignoralo.

A idea veu a min con naturalidade. Aínda non era ben consciente do que quería facer, cando xa estaba diante do ordenador, copiando as primeiras liñas daquel volume de relatos que me tivera absorbido nos días anteriores. Fíxeno cunha letra de corpo vinte e un interliñado xeneroso, de ningunha maneira quería que pasase inadvertido entre os outros papeis. (...)"

Haberá que acudir ao libro e seguir lendo para ver en qué consiste a actividade.

Libros que falan de libros e de lectura, libros que son boa literatura e da que xa non é necesario falar despois de recibir o Premio Nacional de Literatura Infantil, un galardón do que se alegra o país, os lectores e mediadores, que sinten este premio coma propio porque levaban tempo outorgándollo xa, demostrándoo a través das recomendacións e do recoñecemento lector.

As ilustracións de Pablo Auladell aportan outra visión artística, a dunha plástica plena de suxerencias, en tonalidades que van do gris aos ocres, para mostrar o paso do tempo e o pouso que vai deixando nas páxinas da vida.

Queda o amor. Como en Casablanca. Quedan as lecturase os libros que nos deixaron pegada e nos axudaron a ser o que somos.

Parabéns a Agustín Fernández Paz e parabéns á literatura infantil e xuvenil galega por este novo recoñecemento. E tamén a Xerais por esa edición tan coidade á que acompaña A noite d´O Risón de Gonzalo Moure.

Tamén podemos acceder á presentación do libro ou á lectura dun dos relatos na voz do autor.

Os guerreiros do arco da vella e a súa mítica embarcación

O pasado 5 de xuño, Día Mundial do Medio Ambiente, a editorial Kalandraka xunto con Greenpeace, presentaron o álbum A historia do Rainbow Warrior, con texto e ilustracións de Rocío Martínez. A autora retoma a idea dunha escena familiar na que un ecoloxista lle conta á súa filla esa historia para escribir este libro no que será unha balea quen lle presente o barco á súa cría. Uns debuxos moi delicados envolven o texto e enchen o relato de novos significados. Un desplegable final documenta os feitos, para que non quede a menor dúbida de que nada é produto da imaxinación. Trátase dun libro ecolóxico, certificado como tal ao cumprir os requisitos do proxecto “Libro Amigo dos Bosques” xa que na súa elaboración utilizouse papel fabricado a partir de madeira procedente de plantacións ambientalmente sostibles. Polo tanto, un libro sobre a defensa do medio ambiente que ao tempo o respecta na súa elaboración.

A historia do guerreiro do arco da vella, é digna de ser contada e coñecida por todos os nenos e nenas do mundo. Un vello barco no que a organización da paz verde surca os mares a partir do 1978 denunciando as agresións á auga e á Terra. Unha embarcación coa que os activistas se enfrontaron a aqueles que buscaban a morte de baleas e focas, impedindo que se envorcaran residuos tóxicos, protestando contra todo tipo de atentados ao medio ambiente e sendo brutalmente destruído con cargas explosivas o 10 de xullo de 1985 cando estaba nunha campaña de rexeitamento das probas nucleares francesas en Mururoa. Nese atentado morreu o fotógrafo portugués Fernando Pereira demostrando, desa maneira, que os que non respectan a terra tampouco o fan coas vidas das persoas. Hoxe, o Rainbow Warrior, está afundido e convertido nun arrecife de coral, un final digno para unha embarcación que permanece na memoria de tod@s nós. Un álbum imprescindible para preservar a memoria e mantela viva.

TÍO MISERIA de Inacio

Tío Miseria era un ferreiro pobre e con mala sorte ata que un día atopou unha moeda de ouro que desencadearía todo un torrente de acontecementos: San Pedro que daquela andaba polo mundo pídelle que lle ferre a burra e a cambio cumpriralle un desexo (que coma sempre non semella moi ben escollido: que ninguén poida baixar da pereira sen o seu permiso), un trasacordo (“por que non pediría trinta anos de vida?”) que chama ao demo disposto a darlle ese tempo a cambio da alma, o contrato asinado e… a historia continúa seguindo a tradición e cun final que nos explica a razón de que haxa miseria no mundo.

Da autoría de Inacio Vilariño tanto o relato (baseado nun conto popular) coma as ilustracións (fotografías de monicreques de madeira). As imaxes teñen un ar primitivo e naif, uns toques surrealistas que lle confiren unha nova lectura e abrirán as mentes á imaxinación e a posibilidade de seguir creando en base a onbxectos cotiáns. A introdución de mans, dedos e sombras colaboran no relato achegando unha expresividade e uns remates realmente artísticos. O branco e negro de fondo rómpese con golpes de cor, que nos sorprenden gratamente tamén na tipografía.

Un bo libro de Baía.

UNHA CHEA DE FAMILIAS de Xosé Antonio Neira Cruz.

Unha chea de familias de Xosé Antonio Neira Cruz é un álbum publicado pola editorial Galaxia nun formato xeneroso. As ilustracións de Rodrigo Chao achegan un volumes cargados de afecto e sensibilidade sobre uns fondos enriquecidos de vellas tonalidades que espertan a sensación de paso do tempo pegado á cotidianeidade. O autor quere facer visible esa chea de “familias diferentes que pode haber. Familias que pasan ao noso carón todos os días. Familias que non vemos ou non queremos ver. Pero están aí”. Faino a través das preguntas de Mariña e a resposta que o seu pai lle ofrece, a través das visitas ás familias do seu edificio. Desta maneira, aproveita para coñecer a todos eses veciños cos que coinciden no portal ou no ascensor, pero que son verdadeiros descoñecidos. Unha viaxe polo edificio convérsese nun percorrido polos continentes e polas distintas clases de familias que pode haber: con pai e nai, cun ou varios fillos, con avós, monoparentais froito de fecundacións artificiais ou da perda do conxénere, unidas ou separadas, bisexuais ou homosexuais, con fillos ou sen eles, con fillos naturais ou adoptados, … todas son familias porque teñen algo en común: viven xuntos e quérense moito, están unidas polo amor (aínda que non sempre, porque a realidade é certamente complexa, tal e como recolle o autor). O tratamento da diferenza dunha maneira natural e respectuosa para evitar a desigualdade, iso é o que fai o autor. Porque “O timbre do 2º D soa coma unha campá. O timbre da casa de Mariña soa coma un chifre. Mariña non sabería dicir cal lle gusta máis” . Porque todos os sons son igualmente válidos, igual que os olores, igual que as maneiras de vivir e compartir… E ao tempo, sitúanos ante a necesidade de coñecernos, de recoñecer aos que camiñan ao noso lado, comunicarnos coa veciñanza por iso Mariña co seu pai van petando en todas as portas do edificio, para saudar e non seguir sendo estraños, e cando o fan descobren que todos están encantados de compartir ese tempo no que nos aceptamos os que de aquí e os de alá, os que veñen da China e de Marrocos cos que acaban de chegar da aldea porque todos estamos de paso nas cidades do presente. Un encontro cos outros, un saúdo á morte e á enfermidade dun xeito amable pero sen ocultar nada, nin os problemas da vellez nin as enfermidades psíquicas tal como se recolle no seguinte texto “Perder un ser querido dá moita pena. A pena, cando é moi grande, chámase depresión, que é como andar todo o día cunha nube escura sobre a cabeza. Non importa que fóra vaia un fermosos día de sol. A túa nube impídeche ver outra cousa que non sexa tristura.” Un libro para gozar coa súa lectura.

Un libro para axudar a entender a diferenza.

Un libro para axudar a asumir a enfermidade ou a morte.

Un libro para valorar...

ESCOLMA POÉTICA de Celso Emilio Ferreiro

Celso Emilio Ferreiro Escolma poética con imaxes de Baldo Ramos, publicado por Factoría K en edición literaria de Ramón Nicolás.
Tal como se recolle na publicación:

Trece Lúas

Trece poemas en cada libro,
trece poemas como trece lúas,
como os trece meses do calendario lunar.

A lúa, ese ser cambiante
que muda a súa cara de espello circular.
Señora das mareas, astro da fecundidade.
Ritmos lunares para dar medida ao tempo,
ao tempo poético.

Unha escolla axeitada que nos trae poemas de Onde o mundo se chama Celanova, Viaxe ao País dos Ananos e Longa noite de pedra. Unha edición moi coidada na que as follas se abren e estenden, ilustrada por outro poeta que ademais de achegar unha pintura xestual a completa coas caligrafías tan do gusto dun poemario.
Un poeta e outro poeta, ambos daquel lugar “onde o mundo se chama Celanova”, unidos para producir un fermoso libro para ler e mirar, para manter aberto sobre a mesa ou nun atril, permitíndonos ler e reler, mirar e remirar.
Recobrar os poemas de Celso Emilio Ferreiro, poñelos de novo na boca de vellos e mozos, porque eles teñen moito que dicir e nós moito que sentir.
Noraboa a Factoría K por este produto que ven a facer máis rico o acervo editorial.

UN LOTO NA NEVE

Un loto na neve de Gonzalo Moure, un libro a recobrar e retomar.

Lembremos o que o autor comentaba a respecto das traducións ao galego das súas obras nos Encontros dos centros do plan de mellora de bibliotecas escolares, do ben que lle soaban as súas historias no galego de Ignacio Chao, o tradutor desta novela.

Un loto na neve é un título poderoso, tanto como a imaxe creada por ese rapaz nepalí , nu, sentado no duro xeo, que coa súa obstinación demostra ao mundo que é máis forte que o soldado abrigado e armado que o vixía a carón do lume. A loita entre os pobos do Tíbet e o invasor chino constitúe o escenario deste relato, que vai moito máis alá, ata chegar ao fondo da natureza humana e beber na parte da realidade que non comprendemos pero está aí conectando con espazos que van máis aló do corpo e o coñecemento, do presente e o aquí. O encontro, entre un home maduro e un rapaz, que marcará as súas vidas.

Unha imaxe potente, un misterio, a loita pola identidade dun pobo e a grandeza dunha vida única e compartida.

Para finalizar, as notas do autor respecto da orixe da novela e a bibliografía que achega acerca do Tíbet, darannos pé para ir deste a outros libros, a modo de percorrido na rede do liberespazo, tal como nos indica Frabetti. Outros libros nesa arañeira poderían ser o de Jaureguízar Plastilina nos pulmóns (nesta mesma colección) ou o de Josep-Francesc Delgado (co que comparte tradutor) Sgarmatha publicado na colección Fóra de Xogo de Xerais.

O HUMOR ... NON ENGORDA

Dínolo Kiko da Silva e ben podemos crerllo.

O humor ... non engorda é o título que sae á luz na colección Mandaio de Biblos e no que se recolle algunha das súas viñetas humorísticas, publicadas na prensa diaria entre o 2004 e o 2007.

Este ilustrador, debuxante de banda deseñada e humorista gráfico ten demostrado que rir máis ben adelgaza.

Divertirémonos lembrando as noticias que deron lugar a esta recreación humorística, riremos abertamente e tal vez decidamos continuar por ese camiño do humor (tan necesario, tamén, coma o pan de cada día) introducíndonos na revista mensual de humor galego Retranca, dirixida polo mesmo autor.

Contamos cunha moi boa tradición humorística e faise necesario retomala. Do mesmo xeito, e aproveitando que está a ser noticia -grazas as exposicións que a visibilizan-, a banda deseñada tamén debe ocupar o seu lugar, un espazo que perdemos con Golfiño pero que Kiko da Silva recupera -en parte- grazas á colección BD Banda que edita Factoría K.

Hai xente así, que vai poñendo o seu gran naqueles campos necesarios, e tamén imprescindibles, para a normalización lingüística. Xente colaboradora que ademais nos regala risas.

LIBROS ESCOGIDOS DE LITERATURA INFANTIL Y JUVENIL (3-15 AÑOS) 2006/2007

A "Red de selección de libros infantiles y juveniles" da Fundación Germán Sánchez Ruipérez, na que participan representantes de GALIX (Asociación Galega do Libro Infantil e Xuvenil) e da revista Fadamorgana pola literatura galega, achégannos esta publicación en formato dixital. Nela poderemos ver aqueles libros escollidos da produción de literatura destinada á infancia e mocidade, de 3 a 15 anos. Unha breve reseña e a información das linguas á que está traducida, son datos sempre interesantes para ter en conta. Abramos, pois, esta fiestra e vexamos qué foi, no entender dos expertos, o mellor do que saíu á luz. Tamén debemos saber que o número de títulos de cada lingua estaba limitado pola produción. De non ser así, é moi seguro que a literatura galega tería unha meirande presenza.

Será que estamos de moda? 2ª parte

Será que estamos de moda?

Pois si, despois de citar un libro no que se recolle a experiencia dos clubs de lectura, non podía deixar de falar daquel outro no que poderedes ver o papel protagonista das mascotas de bibliotecas, a loita entre a mascota da biblioteca escolar e a da biblioteca pública, o concurso de enigmística que pode lembrar as olimpiadas do saber ou culturais...

Trátase do libro O reino ideal de Miguel Anxo Mouriño, publicado na colección Árbore.

Ademais, na información editorial cóntase que "pretende introducir os xoves lectores no engaiolante mundo da enigmística e para iso lanza, xunto coa novela, un blog no que os interesados poden saber máis desa arte e participar activamente no seu desenvolvemento a través de colaboracións abertas a todas as idades e tamén do concurso escolar DEBERES, só para estudantes de primaria e de ESO. É un concurso para premiar as mellores creacións de xogos enigmísticos. Cada trimestre haberá como premio un libro, agasallo de Editorial Galaxia, para un alumno de cada categoría (A: primaria e 1º de ESO; B: 2º, 3º e 4º de ESO). Visitade a páxina en:www.blogoteca.com/buli/para saber como participar ou para mellorar os vosos coñecementos de enigmística, unha arte moi practicada noutros idiomas (nomeadamente en italiano, inglés, francés, castelán e catalán) pero case inexistente en galego. Poderedes descargar de balde un Manual de Enigmística".

Será que estamos de moda?

Será que estamos de moda?

... Semella que si! A semana pasada tiven ocasión de ler Os piratas da illa Esperanza de X.H. Rivadulla Corcón, publicado na colección Merlín de Xerais. Nesta noveliña, aparece recollida a experiencia dun club de lectura, que nace ventureiro coma as flores do campo, de maneira espontánea, sen necesidade de orzamentos nin profesor/a responsable.

Para que se me crea paso a recoller un fragmento:

"A Xan ocorréuselle formar un club de lectura; isto semella algo importante, pero en realidade non consiste noutra cousa que en lermos libros xuntos. Xa había tempo que o faciamos pero antes non eramos un club de lectura; chamámoslle o Club de Lectores Pedra dos Corvos, que era unha pedra que había no medio do mar, pretiño da praia, fronte ao peirao, onde paraban a descansar os corvos mariños. (...)

No club escolliamos os libros por quendas, da menor que é Lola ata Xan o maior. Cada vez que acababamos un, ao que lle tocase escollía o seguinte entre os que tiña na casa ou os que atopaba na biblioteca do colexio; logo os días de lectura liámolo en alto tamén rotando".

Así de doado, pois tal como escribe Steiner "O que necesitamos son lugares; por exemplo, unha mesa e unhas cadeiras arredor onde poidamos volver a aprender a ler, a ler xuntos." E ás veces nin sequera iso, chéganos cun libro e un grupo de amig@s con quen compartir.

PAlAbrAs brAncAs de Elvira Riveiro Tobío

Libro de poesía que resultou finalista do último premio Merlín. Da autoría de Elvira Riveiro Tobío, esta é a súa primeira obra dirixida ao lector infantil, despois de ter publicado Arxilosa.

O ilustrador, Fino Lorenzo, achega uns colaxes magníficos gozaremos tanto coma os poemas.

O libro proponse o reto de construír poemas nos que só se poida contar coa vocal A. Un traballo difícil que se mestura co xogo, ese divertimento que lembra e cita aquel outro de Navaza A torre da derrotA elaborado todo el con palíndromos. Sempre é interesante atopar un bo libro de poesía, e máis cando este lle propón un reto ao lector, unha especie de aposta que semella propoñerlle a continuación do xogo, da busca doutras palabras que tampouco teñan outras vocais, a construción de novos poemas utilizando este recursos: a limitación. Porque tamén da dificultade podemos saír con imaxinación, orixinalidade e incluso reivindicación, porque paz, Bagdad, basta, xa ... escríbense con A. E non só a PAZ. Vexamos que e como... Camaradas Papá plancha as sabas, mamá sacha as patacas, papá lava as pratas, mamá apaña as laranxas, papá arranxa a casa, mamá arranxa as zapatas ... Caramba! Xa basta! Traballar cansa! ... Para acabar, fan gran manxar para xantar: pasta branda á malabar! ... Para acabar, papá abraza a mamá mamá abraza a papá.

PAlAbrAs brAncAs de Elvira Riveiro Tobío

Libro de poesía que resultou finalista do último premio Merlín. Da autoría de Elvira Riveiro Tobío, esta é a súa primeira obra dirixida ao lector infantil, despois de ter publicado Arxilosa. O ilustrador, Fino Lorenzo, achega unhas colaxes que nos obrigan a unha nova e lúdica lectura, neste caso de imaxes. O libro proponse o reto de construír poemas nos que só se poida contar coa vocal A. Un traballo difícil que se mestura co xogo, ese divertimento que lembra e cita aquel outro de Navaza A torre da derrotA elaborado todo el con palíndromos. Sempre é interesante atopar un bo libro de poesía, e máis cando este lle propón un reto ao lector, unha especie de aposta que semella propoñerlle a continuación do xogo, da busca doutras palabras que tampouco teñan outras vocais, a construción de novos poemas utilizando este recursos: a limitación. Porque tamén da dificultade podemos saír con imaxinación, orixinalidade e incluso reivindicación, porque paz, Bagdad, basta, xa ... escríbense con A. E non só a PAZ. Vexamos que e como... Camaradas Papá plancha as sabas, mamá sacha as patacas, papá lava as pratas, mamá apaña as laranxas, papá arranxa a casa, mamá arranxa as zapatas ... Caramba! Xa basta! Traballar cansa! ... Para acabar, fan gran manxar para xantar: pasta branda á malabar! ... Para acabar, papá abraza a mamá mamá abraza a papá.

PALABRAS BRANCAS de ELVIRA RIVEIRO TOBÍO

Trátase dun poemario que resultou finalista do último premio Merlín. Unha obra realizada con todas as consoantes que se queira e cunha soa vocal, a "a"; buscando as posibilidades desa letra, as palabras que con ela se poden construír, os poemas nos que está prohibida a entrada de ningunha outra vocal. Un xogo lingüístico, unha maneira de buscar a beleza saltando ese obstáculo; un exercicio que lembra e cita o de Navaza en A torre de derrotA, no que se mestura a dificultade do traballo e o pracer do xogo. Da autoría de Elvira Riveiro Tobío, a creadora de Arxilosa, esta é a súa primeira incursión na literatura infantil. Unha entrada con moi bo pé, acompañada polos colaxes de Fino Lorenzo, ese artista da composición emno recortado. Un libro que permitirá entrar nesa posibilidade de encontro coa poesía, co xogo poético, cos recursos propios... Imaxinádesvos buscando outras palabras só con A? Imaxinádesvos creando poemas con elas?

LEÓN DE BIBLIOTECA

Un álbum que disfrutaremos todos sen ter en conta para que idades vai dirixido.

A súa autora Michelle Knudsen ten dito: Calquera persoa que ame as bibliotecas sabes que son lugares máxicos e especiais, onde todos son benvidos e calquera cousa é posible. Teño atopado moitos amigos marabillosos nas bibliotecas, tanto nas páxinas dos libros como entre a xente que traballa con eles". Tamén ela o ten feito, traballar en bibliotecas, de aí que sexa quen de escribir unha historia tan fermosa.

... Porque non só hai só ratos na biblioteca. ¿Que pasará cando un león se fai usuario? Pois que a utiliza como ben debido é, que o pasa ben escoitando os contos ou colaborando coa bibliotecaria nos seus traballos. Sempre cumpre as normas, pero un día, ante un imprevisto, terá que saltalas e daquela... ¡hai que ser compresivo pois se o fai por algo será!

Un libro, con magníficas ilustracións de Kevin Hawkes, editado por Ekaré.

Un libro para estar nun lugar destacado nas bibliotecas escolares e infantís, porque a partir de agora ¿que se atreverá a dicir que semellamos ratos de biblioteca? ¡Leóns é o que somos! Leóns de biblioteca.

MADE IN GALIZA por Séchu Sende

Un libro de relatos en torno ao galego e a súa situación. Séchu Sende pon en xogo toda a creatividade para mirar o idioma dende olladas diferentes, todas elas cunha certa carga de ironía. Unha observación detallada do fenómeno sociolingüístico con moita economía na escrita e moita xenerosidade na reflexión. Pensar e repensar para que mentres botamos unhas risas nos deamos contas de quen somos e de que falamos. Made in Galiza está a ser un libro de éxito, porque nos gusta que nos fagan rir mentres pensamos e pensar mentres rimos. E para mostra ... un anaquiño: "(...) A xente que nunca chegaba a falala explicaba, na madurez ou na senectude das súas vidas e por tanto cando xa chegaban a reflexionar profundamente sobre o problema, que non se atrevían a falar a lingua porque aínda non estaban preparados; ou levando a man á cocorota e rascando co dedo índice dicían que lles parecía imposíbel ou que xa era demasiado tarde; ou, cunha vaga esperanza e confiando nas xeracións vindeiras, dicían A ver se os meus fillos o conseguen" Dábanse algúns casos extraordinarios, si, de nenos e nenas precoces na aprendizaxe e uso do seu idioma, que chegaban á escola falando na súa lingua, se ben eran excepcións que confirmaban a regra: unha porcentaxe mínima entre a inmensa maioría dos que, acabados os estudos obrigatorios e mesmo os universitarios, non conseguían botarse a falar no idioma daquel inaudito país."

DAS NOVAS COUSAS DE RAMÓN LAMOTE

Quen non lembra o clásico Das cousas de Ramón Lamote?

Aquela obra de Paco Martín conseguiu que por primeira vez recaera o Premio Nacional de Literatura Infantil nun libro de literatura galega.

Corría o ano 1986 e fóra das nosas fronteiras lingüísticas falábase deste personaxe tenro e retranqueiro que se ría da burocracia e lle facía acenos a unha fantasía que tocaba no absurdo. Nese mesmo ano entra na Lista de Honra do IBBY e en 1988 pasa a estrear, tamén, a presenza galega na lista dos White Ravens. Un libro de éxito escrito desde nós... para contarnos.

Paco Martín facíase acompañar das ilustracións de Xoán Balboa, pasando a constituírse nunha desas parellas duradeiras (ilustrador/escritor) que tan bos froitos teñen achegado.

Pois ben, pasados os anos, volven de novo, da man de Ramón Lamote. Nesta entrega, Das novas cousas de Ramón Lamote, retomamos ao profesor de chairego e debuxante de soños, agora xa xubilado pero con ganas e forza para seguir. Tres novas aventuras nas que Lamote consegue un mundo un pouco menos insolidario e máis libre, á conta de ricos e políticos con ganas de transcender e coa axuda das súas amigas.

Un verdadeiro pracer retomar as aventuras de Lamote -para aqueles que o coñeceramos fai un tempo- e unha oportunidade de internarse nese imaxinario, para aqueles que aínda o descoñecen.

Quedamos á espera de todas as cousas que Ramón Lamote, Paco Martín e Xoán Balboa teñan a ben.

Sempre agradecidas...

A NENA PÁLIDA de XOSÉ MIRANDA

Tres relatos co denominador común do misterio, ese fantástico que entra pola porta de atrás da realidade e nos fai vela doutra maneira. Neste xénero do terror (suaviño e ben levado) semella mergullarse este autor. Asentado na tradición oral, recreándoa e introducindo elementos da máis pura actualidade. Así, o último dos relatos “Un trasno no tour de Francia” que coloca a este ser mítico no medio da competición facendo das súas. Riremos aínda que zumegue frustración o segundo deles “Aprendendo a nubeira” pois non sempre é posible herdar as mañas da familia. Faranos pensar moito o primeiro deles “A nena pálida”, vexamos o por que: “(...) E fuxín, baixei as escaleiras e metinme no meu cuarto. Non volvín subir ao faiado. E non é por medo. É que estou moi ocupada pensando en cal é a maneira de conseguir que non me pase algún día o mesmo, e que a nena que son siga sempre, sempre, vivindo dentro de min e non teña que refuxiarse nun faiado (...)”

En branco e negro, de puro carbón, as ilustracións de Ramón Trigo, ambientando o misterio.

OS ÁNDERSEN NA NOSA LINGUA

Na categoría de ilustración, o Ándersen 2008 foi para Roberto Innocenti, de quen Kalandraka publicou o seu extraordinario Pinocchio e A historia de Erika. A editorial conmemorou, coa publicación deste último libro, a liberación do campo de concentración de Auschwitz. A historia que se conta neste álbum fóralle narrada a Ruth Van der Zee pola propia Erika, a protagonista. Unha historia triste de xudeus nos días de nazismo, ilustrada marabillosamente por Roberto Innocenti, en escuras cores como negros foron aqueles tempos. Este ilustrador, nacido en Florencia en 1940, xa fora nominado anteriormente para este premio que agora acada, e conta con galardóns como a Mazá de Ouro na Bienal de Ilustración de Bratislava ou a Medalla de Prata da Sociedade de Ilustradores de Nova York. Tal como se comentaba na entrada anterior, teríamos que felicitarnos, todos e todas, pola boa saúde do sistema literario infantil e xuvenil galego que conta con obras traducidas ao galego tanto do premio Ándersen de creación literaria como do Ándersen de ilustración, e felicitar ás editoriais que nos colocan na primeira do panorama internacional.

ASÍ COMEZOU TODO

Así comezou todo ou 34 historias para descubrir a orixe do mundo. Hai uns días fíxose público que o premio Ándersen – o equivalente ao Nobel da literatura infantil- recaeu sobre o escritor suízo Jürg Schubiger, coautor desta pequena xoia publicada por Xerais e traducida por Patricia Buján. Comeza así: “Ben, había algo branco e máis nada. Algo redondo, redondo por todas partes e duro.. Moi grande por todas partes. Algo máis longo ca largo. De ... poñamos, entre dez e doce metros de lonxitude. Era un ovo. Algo petou dende dentro contra a superficie dura, coma alguén que chamase á porta. Ninguén contestou: “Pase”, ou mellor dito: “Saia”. Ninguén abriu. Era unha muller pequena. Precisou de toda a forza pequena para poder facer un buraco no ovo. A muller pequena botouse fóra, con coidado, para non estragar xa o primeiro día a saia nova. Detrás dela viña un home pequeno, e detrás do home pequeno unha casiña xa amoblada, un xardinciño con roseiriñas e abeleiriñas, unha pitiña, un poliño, un cadeliño cun axóuxere pequeno, e unha moto pequena que facía un ruído atronador.” Así que xa sabedes como foi que comezou todo... Agora só queda dicir como vai continuar, e nese sentido, habería que ter en conta a boa saúde do sistema literario galego, non só nas obras de produción propia senón, tamén, nas versións ao galego de obras que proveñen doutras linguas. Neste caso, unha obra do premio Ándersen está vestida coas roupas do noso idioma, como diría Fina Casalderrey.

"A flor máis grande do mundo" de Pablo Etcheverry

¿E se as historias para nenos foran de lectura obrigatoria para adultos? ¿Serían realmente capaces de aprender aquilo que levamos tanto tempo ensinando? -pregunta Saramago nesta curtametraxe. Nela, o Nóbel pon historia e voz, prestando tamén a súa imaxe en plastilina, como podemos ver. Un relato ao que acompaña unha reflexión sobre a literatura infantil e a defensa da natureza envolto na música de Emilio Aragón e o bo facer de Juan Pablo Etcheverry, xa coñecido pola curtametraxe Minotauro, Pablo en el laberinto. Esta peza foi nominada aos Goya na categoría de Mejor Corto de Animación pode verse na páxina seguinte:

http://www.elpais.com/articulo/cultura/flor/grande/mundo/elpepucul/20080327elpepucul_1/Tes

As poesías musicadas de Álvarez Blazquez

... Porque na biblioteca hai algo moito máis que libros e porque a poesía complétase cando se recita en voz alta e se canta... facémosvos partícipes dunha nova:

Acaba de saír ao mercado o CD "Entre o Miño e o mar de Vigo".

Os poemas para nenos/as, do autor das Letras Galegas 2008, publicados en Roseira do teu mencer e O que ben che quer aparecen agora musicados por Eloi Caldeiro e presentados por Miguel Anxo Mato Fondo.

Un destes poemas, para abrir boca:

O año pitaño

vai no paraño.

A cabuxa luxa

marchou onda a bruxa.

O gato cegato

fuxiu ao burato.

O coello vello

anda no cortello.

O galo ralo

rubiuse no valo,

i a galiña tiña

está na cociña.

Anda, neniña,

deixaos estar,

e imos brincar

coas cunchas do mar.

NEGROS E BRANCOS

Cando a presentación editorial o di, o mellor é transcribilo:

"Hai moito tempo, todos os elefantes do mundo eran brancos ou negros, e odiábanse entre si. A guerra non tardou en estoupar e, durante tempo e tempo non se volveu a ver ningún elefante sobre a Terra. Ata que un día saíron da selva os netos dos elefantes amantes da paz... "

(Agora seguimos nós)

Os elefantes que saíron da selva e que eran descendentes daqueles outros, negros e brancos, que fuxiran da guerra eran grises, totalmente grises. Dende entón viven en paz. Pero, ultimamente os elefantes de orellas pequenas e os de orellas grandes míranse dun xeito estraño.

(¿Que pasará, non pasará? Tal vez se impón un "Continuará...")

Un bo libro a diferenza.

IMAXINA ANIMAIS

Búscanse animais nos obxectos máis cotiáns e atópanse, xa diso sabían moito os surrealistas. Faino, neste caso, Juan Vidaurre e conségueo... mostrándonolos cuns mínimos retoques para que descubramos eses ollos polos que ver cando se animalizan as cousas ou esa paisaxe de fondo na que colocar os animaliños a pacer ou dar unha volta. Este traballo pode lembrar as poéticas visuais de Brossa ou Chema Madoz -a través de fotografías- tal como se comenta na presentación editorial. Feito o labor da imaxe comeza o do texto. Daquela, Ballesteros, dálle outra reviravolta que nos lembra a Cunqueiro cando andaba a apañar gatipedros, e recrea esas personaxes que pasan a chamarse Abrenoites, Metrocol, Tibulatas ou Bolbopecha. Pon a imaxinación a soñar e invéntalles unha historia que de tan sorprendente resúltanos natural ¡como a vida mesma! na que se agachan todas esas cousas-animais que podemos non ver á primeira mirada pero que unha vez nos coloquemos as gafas de observar a fantasía descubriremos ... ampliando ese animaliario marabilloso onde han de estar a esperar por nós. E aí é onde o libro se abre e nos introduce nun xogo infinito no que seremos partícipes e ... seguiremos a crear.

O REINO VERDE DE XOÁN BABARRO

O libro vai daqueles tempos nos que sabíamos falar cos animais e eles entendíannos, respondíamos ao canto da perdiz, descubríamos o carapucho da bublela ou remedábamos o cuco...

Neste libro de poemas, Xoán Babarro establece un diálogo coa poesía popular, a modo de recoñecemento e pago por todo o que nos ten aportado; por iso, cada poema é introducido por uns versos desa outra poesía da que descoñecemos autor porque é de todos e todas e a tod@s pertence.

Un xogo que pode lembrarnos aquel outro que realizara Antonio García Teijeiro en "Na fogueira dos versos" coa coa tradición culta.

E como mostra un boton:

Era si,

era non.

que te comerá

o papón...!

O papón

non sabe comer

nin con garfo

nin con culler

nin nenas

nin nenos

nin grandes

nin pequenos

¿Que comerá?

Comerá a guerra

e parará,

comerá a inxustiza

e acabará,

comerá a miseria

e desaparecerá,

comerá...

O QUE BEN CHE QUER

Unha manchea de poemas, escritos por Xosé Mª Álvarez Blázquez para a súa filla Colorín, presentados por Pepe Cáccamo e ilustrados pola súa irmá Berta Cáccamo. Esta, realiza unhas acuarelas con delicados trazos, unha figuración mínima e suaves cores, acompañando os versos e deixando nas nosas mans un produto delicado.

Parte dos poemas pertencen ao libro Roseira do teu mencer e parte son inéditos.

Entre eles gustaríanos compartir con vos aquel que lle dá título ao libro, e que ademais conta cunha das ilustracións máis interesantes.

O que ben che quer

eche o vilorico que anda polo ler.

Ise si que é bo

que viu dende lonxes aguillando o vó

somentes por verte e que o viras ti,

para que os dous brincases; ti co teu oh, oh,

e el co seu chi, chi.

O vilorico

de longo bico

e longas patas de gabirú

que nin di cu - cu

nin anda con trolas de chicherico.

- Que non diga o moucho,

que no diga o cuco,

que non diga a poupa

que che queren muito...

O que ben che quer

está silandeiro enriba de un pé.

Sabes ti quen é?

Éche o vilorico que anda polo ler.

GRAN LIBRO DOS RETRATOS DE ANIMAIS

Con el comezou a colección OQart da editorial OQO Nel, croata Sujetlan Junakovic modifica algúns dos retratos que forman parte da historia da pintura para substituír os homes e mulleres retratados por animais que pasan a ser os protagonistas da imaxe. Esta galería de retratos de animais compleméntase cos comentarios nos que se achegan datos sobre o retratado, a época ou o artista nun ton nada alleo ao humor. Un bo punto de partida para un xogo de espellos no que a pesar do aviso de que “calquera semellanza coa realidade é pura coincidencia”, buscaremos aquel outro cadro que se nos imita a este, localizarémolo, compararémolos e riremos mentres nos movemos entre obras de arte. Esta obra acaba de ser galardoada cunha Mención de Honra na Feira do Libro de Bologna.

Santiago, balada inxenua de Federico García Lorca

¿A que lembramos aquel marabilloso poema de García Lorca que ten que ver con Santiago, o apóstolo, e o camiño lácteo que conduce ata nós? Esta noche ha pasado Santiago su camino de luz en el cielo. Lo comentan los niños jugando con el agua de un cauce sereno. ¿Dónde va el peregrino celeste por el claro infinito sendero? Va a la aurora que brilla en el fondo en caballo blanco como el hielo. (…) Pois ben, anda polas bibliotecas e librerías un libro estupendo no que á poesía de Lorca lle pon imaxes Javier Zabala, cunha técnica mixta na que traballa dende o colaxe ás agoadas e ceras, ¡un luxo! Pois ben, este álbum acaba de obter a Mención de Honor do Xurado da Feira do libro infantil de Bologna, na sección de poesía 2008

O teatro tamén se le

BOAS NOITES A peza teatral de Paula Carballeira, ganadora do I Premio Manuel María de Literatura Dramática Infantil 2006 convocado polo IGAEM. Unha obra divertida con diálogos áxiles e unha historia chea de imaxinación e humor. ¿Qué pasa cando os pais buscan que a súa filliña sexa a máis lista, a máis, guapa, a máis do máis…? Pois que a mandan a clases de judo, de inglés, de conservatorio, de baile, de natación… e ela ten que facer iso despois das clases e dos deberes e … ¿que tempo lle queda? Só o da noite, un tempo de liberdade para xogar e poder vivir aventuras imaxinarias. Daquela, Pedro Chosco empeñado e facela durmir e ela en manterse esperta, ata que dan cunha solución … á que poderán asistir todos os lectores e lectoras desta peza sobre o estrés infantil e os seres marabillosos da fantasía infantil. Unha peza para ler e unha peza para ver.

TARTARUGA

"Tartaruga" de Xaquín Marín, na colección Xiz de cor da editorial Baía. Un álbum para mirar e remirar, para ler e pensar. A combinación completa de imaxe e texto realizada por un ilustrador, humorista e escritor. Todo arredor da tartaruga que se fai preguntas e aseveracións, que filosofa sobre a vida e os tempos, os camiños longos ou os pasos curtos, para rematar conformándose porque, polo menos, onde se cansa durme ¡é o bo de levar a casa con un! Bo libro, e cando haxa ocasión non perder a oportunidade de asistir á presentación, pois Xaquín Marín é un creador para coñecer e escoitar, para observar mentres debuxa tartarugas individualizadas...

Só un segundo, o álbum con deseño e ilustracións de Flavio Morais e da autoría de Silvio Freytes, editado por Kalandraka, ven de recibir o premio Daniel Gil de Deseño Editorial ao Mellor Libro Infantil. Dísenos que tanto o deseño coma as ilustracións están inspirados na cultura popular do norte do Brasil, o país orixinario de Morais, nunha técnica denominada “xilogravado de cordel”, o mesmo que a tipografía coa que aparece o texto baseada nos rótulos das tendas. As imaxes cun ar primitivo e tonalidades terra recoñécense polos trazos grosos que as mostran estáticas, acompañando así a historia dese segundo de tempo detido no que suceden unha serie de acontecementos. Un libro sobre o paso do tempo representado no reloxo que mostra ese segundo no que os nosos ollos van pasando dunha imaxe a outra, dunha mirada a outra, percorrendo o espazo que se recolle na lámina final. Unha obra que conxuga a arte en diversas facetas, a tradición e a vangarda, o infantil e contemporáneo.

¿En Fisterra?

Eu vivía na fin do mundo de Ramón Trigo obtivo o primeiro premio do II Concurso Internacional de Álbum Ilustrado “Biblioteca Insular. Cabildo de Canarias” e foi publicado o ano pasado pola editorial Tambre – Edelvives. Móstranos unha historia con magníficas ilustracións e uns pequenos e suxestivos textos. A través desas imaxes e a narración en primeira persoa contáxianos a maxia de vivir fronte ao horizonte e querer saber qué hai máis alá. Cando pregunta, os veciños dinlle que detrás desa raia nada hai ou monstros horribles aos que se debe temer… só o fareiro lle fala doutras posibilidades e tras elas se irá nun final aberto e cheo de posibilidades. Seguro que vos apetece velo e lelo, descubrindo ata onde compartimos imaxinario.

Minimaladas ¿Historias mínimas de animais?

Minimaladas, premio Merlín de literatura infantil 2007. Escrito por Carlos Vázquez e ilustrado por David Pintor, foi publicado por Xerais fóra de colección para que puidéramos gozar dun formato no que o texto se ve envolto pola imaxe atrapando ao lector. Minimaladas vai de historias mínimas de animais. Unha delas, a modo de cata: “Este era un camaleón que non podía sabía cambiar de cor. Vendo que os demais camaleóns si podían, púñase verde de envexa. Ás veces burlábanse del, e púñase vermello de ira. Chegou a enfermar, e púxose amarelo. Coa febre deliraba, e creu ver unha pantasma, e agarrou pavor, e púxose branco. O pobre camaleón andaba negro. Para consolalo, a súa nai preparoulle unha torta enorme, e púxose morado.” O autor, guionista do dúo Pinto&Chinto, do que tamén forma parte o ilustrador, confesa que as oitenta e catro historias comparten o denominador común do humor.

Personaxes de conto

Piratas, bruxas e outros amigos de Daniel Ameixeiro, con ilustracións de Federico Fernández, publicado por Galaxia na colección Árbore. No estilo ao que o autor nos ten acostumados e lembrando un tanto aquela fermosa historia de Xan e Pericán. Neste caso, reúnense varios relatos rimados nos que o xogo e o nonsense se fan protagonistas, todo adobado cun certo humor e unhas areas poéticas. E deso vai, de piratas, bruxas, princesas e outros personaxes de conto, todo ese repertorio de oficios que andan pola tradición dun imaxinario que sigue dando voltas polas cabeciñas. Agora xa recreándoas, inverténdoas, obrigándoas a vivir noutros tempos nos que as cousas non son o que eran. Dous creadores, imaxe e palabra, ao servizo dunha obra que dá para ler.

De nenos e tempos difíciles

O NENO DO PIXAMA A RAIAS, do escritor irlandés John Boyne, está a ser un éxito editorial. De aí a importancia de que Factoría K o teña traducido ao galego e publicado dentro da súa colección Narrativa K. Inicitivas coma estas son pasos adiante na normalización lingúística e no fomento da lectura. Trátase dunha novela na que paso a paso nos imos adentrando nun mundo que nos resultará coñecido, pero visto desde ollos dun rapaz de nove anos, ao que acompañamos seguindo a seu pai a un novo traballo, coñecendo lugares “diferentes” e amigos … nun medio extraño –por chamarlle dalgunha maneira- que el traduce á súa candidez. Un libro que admite varias lecturas, que lles gustará aos máis grandes e aos que non o son tanto; un libro dos que anima a ler porque, coma nun cofre, gárdanse eses tesouros que nos fan amar a lectura. Un libro que nos poñerá a falar de historias, de tempos que non podemos esquecer, de riscos que andan sempre á volta da esquina, … doutros libros.

Poesía infantil nas Letras Galegas 2008

“Hai moitos anos naceu en Vigo unha nena que non tiña nome. Os seus pais, que andaban a rir, ao vela colorada de alegría e cos ollos azuis como auga dunha fonte, souberon que s e chamaba Colorín. E así a chamaron. (…) Cando a nena tiña un ano, o pai escribiu este libro para contar como chegara un día Colorín voando no vento.(…) Por iso o libro, que ao principio tampouco non tiña nome, chamouse Roseira do teu mencer. O mencer de Colorín, os seus primeiros días e meses de luz, está relatado aquí en versos pequenos que son para cantar.” Así nos presenta Xosé Mª Álvarez Cáccamo a súa irmá e o libro de poemas que para ela escribira seu pai, Xosé Mª Álvarez Blázquez, ao que este ano se dedica o Día das Letras Galegas. Un libro sentido e para os sentidos, para que todos os nenos e nenas poidan gozar nun ano no que as letras tamén van dirixidas, expresamente, a eles.