UNHA CHEA DE FAMILIAS de Xosé Antonio Neira Cruz.

Unha chea de familias de Xosé Antonio Neira Cruz é un álbum publicado pola editorial Galaxia nun formato xeneroso. As ilustracións de Rodrigo Chao achegan un volumes cargados de afecto e sensibilidade sobre uns fondos enriquecidos de vellas tonalidades que espertan a sensación de paso do tempo pegado á cotidianeidade. O autor quere facer visible esa chea de “familias diferentes que pode haber. Familias que pasan ao noso carón todos os días. Familias que non vemos ou non queremos ver. Pero están aí”. Faino a través das preguntas de Mariña e a resposta que o seu pai lle ofrece, a través das visitas ás familias do seu edificio. Desta maneira, aproveita para coñecer a todos eses veciños cos que coinciden no portal ou no ascensor, pero que son verdadeiros descoñecidos. Unha viaxe polo edificio convérsese nun percorrido polos continentes e polas distintas clases de familias que pode haber: con pai e nai, cun ou varios fillos, con avós, monoparentais froito de fecundacións artificiais ou da perda do conxénere, unidas ou separadas, bisexuais ou homosexuais, con fillos ou sen eles, con fillos naturais ou adoptados, … todas son familias porque teñen algo en común: viven xuntos e quérense moito, están unidas polo amor (aínda que non sempre, porque a realidade é certamente complexa, tal e como recolle o autor). O tratamento da diferenza dunha maneira natural e respectuosa para evitar a desigualdade, iso é o que fai o autor. Porque “O timbre do 2º D soa coma unha campá. O timbre da casa de Mariña soa coma un chifre. Mariña non sabería dicir cal lle gusta máis” . Porque todos os sons son igualmente válidos, igual que os olores, igual que as maneiras de vivir e compartir… E ao tempo, sitúanos ante a necesidade de coñecernos, de recoñecer aos que camiñan ao noso lado, comunicarnos coa veciñanza por iso Mariña co seu pai van petando en todas as portas do edificio, para saudar e non seguir sendo estraños, e cando o fan descobren que todos están encantados de compartir ese tempo no que nos aceptamos os que de aquí e os de alá, os que veñen da China e de Marrocos cos que acaban de chegar da aldea porque todos estamos de paso nas cidades do presente. Un encontro cos outros, un saúdo á morte e á enfermidade dun xeito amable pero sen ocultar nada, nin os problemas da vellez nin as enfermidades psíquicas tal como se recolle no seguinte texto “Perder un ser querido dá moita pena. A pena, cando é moi grande, chámase depresión, que é como andar todo o día cunha nube escura sobre a cabeza. Non importa que fóra vaia un fermosos día de sol. A túa nube impídeche ver outra cousa que non sexa tristura.” Un libro para gozar coa súa lectura.

Un libro para axudar a entender a diferenza.

Un libro para axudar a asumir a enfermidade ou a morte.

Un libro para valorar...