23/11/09

UN GRAN SOÑO


Trafegando ronseis envíanos o seguinte comentario:

Un gran soño, escrito e ilustrado por Felipe Ugalde e publicado por Kalandraka.
Un relato moi sinxelo, apenas unha frase por páxina, que fala de ambición, de facerse grande a costa do que sexa, ata que o protagonista, un crocodilo famento de fama, topa algo ou alguén máis forte, e aínda así, prefire enfrontarse. Ou quizais o único que quere este simpático animal é converterse en estrela, porque todos envexamos o Universo.
As ilustracións son impresionantes, dominan o libro con total fereza e ao mesmo tempo sutilidade. Chaman a atención os contrastes de cor e a magnitude do debuxo.
En fin, un álbum para recrear a vista.

18/11/09

CAPITITÁN CALABROTE

De parte de Trafegando ronseis:
Capitán Calabrote é un conto "clásico", ou o que entendemos por clásico no sentido máis xeral do termo: un conto que vai de piratas, de illas desertas, de tesouros agochados, de amizades... E sobre todo vai de xenerosidade. Porque o protagonista desta historia anceiaba sobre todo a soidade na súa propia illa e acabou comprendendo que é mellor compartir que loitar.
O mellor da historia? Que baixo a temible aparencia dun pirata malo, malísimo, agóchase a figura dunha persoa de nobre corazón.
As ilustracións... en fin, novamente, teño que dicir que me encantan: dominan absolutamente o texto grazas ás fortes cores e ao movemento que transmiten.
Un mundo exótico para soñar. Así é Capitán Calabrote de Alberto Sebastián, ilustrado por Carles Arbat, editado por Kalandraka.

16/11/09

PICURRUCHOS


Trafegando ronseis envíanos o seguinte comentario:

Fermoso álbum de OQO, tal como adoita suceder.
Picurruchos de Mar Pavón con ilustracións de João Vaz de Carvalho, fálanos do absurdos que somos cando decidimos prohibir algo que non se sustenta en ningunha base fiable.
O libro rebosante de humor non xoga tan só coas ilustracións senón tamén coa tipografía e coa achega dun narrador que decide inmiscirse para poder rematar con ironía a historia.
Como ningún de nós saberá seguramente que son os "picurruchos", o ilustrador resólveo debuxando unha especie de vermes luminosos de aparencia máis simpática ca outra cousa. Un símbolo máis do sentido do humor que se desenvolve no álbum.
Por suposto, unha ensinanza: que se non sabemos o que comemos mellor nos gustará... fóra prexuízos!

9/11/09

A illa dos cangrexos violinistas


Trafegando ronseis pásanos o seguinte comentario:

Fermosísimo álbum, fermoso texto e fermosas ilustracións: así é este libro, A illa dos cangrexos violinistas, con texto de Xavier Queipo e ilustracións de Jesús Cisneros editado por OQO.

Unha nena que ansía saber. Lembranza de que sempre temos algo novo que aprender. Respecto á vellice. Natureza en estado puro. Estes e outros son os temas que nos propón a lectura deste texto, tan ben acompañado por unha ilustración estilizada, maiormente humana, elegante, con fondos mixtos de cor, agochados case baixo a importancia do representado.

Chegaremos á conclusión de que tan importante é o sabido como o que nos falta por aprender, nunha retroalimentación entre maiores e nenos que nunca debe rematar.

As imaxes son poesía, como poética é a historia onde a natureza animal cobra protagonismo polas súas accións, sempre ao servizo da personaxe principal.

2/11/09

MARTA TEN A SOLUCIÓN


Marta ten a solución de Ana Mª Fernández con ilustracións de Patricia Castelao, publicado na colección "Os duros de Árbore" da editorial Galaxia.


É un libro que trata de libros: Conto Novo quere ter a mellor historia, con ese obxectivo pon un anuncio para buscar a mellor personaxe; van chegando uns detrás dos outros: un caracol, un coello, un lobiño, un elefante, o pirata Matamares, ... e a todos rexeitaba porque van morrer e el busca un inmortal, un personaxe tan bo que non poida morrer. Os veciños considéranno un fachendoso pero Marta, unha nena, di que ten a solución para esa busca; lévao á biblioteca da casa da cultura e ensínalle os ollos dos nenos que están a ler.


Leamos con eles: “- Cando abrimos un libro os personaxes que están adormecidos no seu interior espertan e volven contar a súa historia unha e outra vez sen se cansaren nunca. - Non entendo o que me queres explicar. -Pensa no personaxe de Carapuchiña Vermella, no do Lobo, no do Gato con Botas... Cres que morrerán algunha vez? Ningún protagonista dun conto morrerá se ten lectores que o lean. Entendes agora o que trato de explicar? -Coido que tes toda a razón. Estou perdendo o tempo en escoller un protagonista inmortal e non existe... -Pero si existen historias inmortais. Debes inventar unha fermosa historia e seguro que nunca morrerán os seus protagonistas.”