2/12/08

Frío, frío de Óscar Calato


Novela xuvenil narrada en primeira persoa por un adolescente en crise. A narración é compacta, coa espesura daqueles textos que necesitan contar moitas cousas e talvez non teñan demasiado tempo para facelo. Unha idea mesta repítese a modo de martelada: a dificultade da supervivencia. Para iso utiliza o símil das tartarugas: “Calcúlase que tan só o cero coma cero, cero un por cento do total teñen éxito nesa carreira vital –ou mortífera, segundo se vexa-“, nos informa, referíndose á carreira das crías ata a auga. Resistir ante todos os perigos cos que a natureza ou a sociedade rodea aos máis novos. O relato debulla as relacións: a incomprensión do mundo paterno, o afecto a proba de bomba polo irmán pequeno, o compañeirismo, a amizade, a profesora particular pola que se sente atraído, o curmán que ven de volta de todo, o primeiro amor e o primeiro desengano ... situacións típicas, comúns e cotiáns, coma a vida mesma ou coma as que se contan en moitas novelas xuvenís. Hai unha clave que o autor nos transmite, unha cita de W. Carracedo “O erudito cita aos autores que coñece. O home sabio cítase cos libros que ama”, e Calato cítase con Salinger e o seu magnífico vixía no centeo. A relación de Martín, o personaxe principal desta novela, co irmán pequeno semella brotar da mesma fonte, esa adoración e defensa por riba de todo, como o único limpo que se pode salvar desta barbarie. Martín, cos seus dezaseis anos, anda a construír a coiraza que lle sirva para defenderse dese mundo no que dá atopado o seu lugar. Un inadaptado que se rebela e que leva con el iso que nos agarra á novela, algo que non sabemos ata onde nos atrae ou nos renxe, esa crueldade asumida coa que trata ao amigo tímido e débil que o acompaña coma unha sombra, iso que en Holden Caulfield eran comportamentos autodestrutivos e aquí se converte en destrución do outro, en aras a non ser destruído. Unha novela, editada por Galaxia, coa que Óscar Calato entra na literatura para a mocidade.

No hay comentarios: