Maurice Sendak segue a facerse presente nas publicacións de Kalandraka. Neste caso, con Máis alá da fiestra, un álbum que recibe diferentes nomes nas diversas linguas nas que esta editora o versiona: Al otro lado (castelán), Allà fora (catalán), O que está lá fora (portugués)... que ven sendo o mesmo, ou non o é?
Ímonos á estética vitoriana, a unha ambientación clásica e realista para contar uns feitos atemporais.
E cóntasenos o pasou nuns tempos afastados... nos que o pai estaba no mar e a nai no xardín (que poético iso de ter a nai no xardín!, abstraída,...semellando depresiva). Unha nena, Aida, coida a irmá pequena, mentres unhas pequenas figuras fantasmais andan polo medio. E sucede, que cando Aida se cansa e toca a trompeta máxica os trasnos levan ao bebé e deixan no seu lugar un boneco de xeo. Ante os aloumiños da irmá maior, o xeo licúase e Aida, desesperada búscaa ata atopala e recuperala, mentres os pantasmiñas se desfán. É a canción do pai quen a guía nesa busca, e será a carta do pai quen, ao final, lle lembra o que espera dela: que coide da pequena e da nai mentres el non está.
O mar, a modo de cadro, está presente ao longo do relato, igual que o o está o pai. E a natureza entrando pola fiestra... porque somos natureza e non todo é controlable no noso comportamento.
