FIZ, O COLECCIONISTA DE MEDOS

Un álbum de Fina Casalderrey, ilustrado por Teresa Lima e publicado en OQO.

Unha obra sobre os sentimentos e as emocións:

Que facer cos medos?

Sufrilos? Sumalos? Coleccionalos?

Comeza Fiz padecéndoos, tendo medo á escola, aos monos, ... incluso a si mesmo cando non se recoñece. A avoa dálle unha idea: "Se coleccionases todos os medos que tes, serías o campión do mundo".

E Fiz vainos metendo nun baúl. Como o baúl é grande tamén pode meter os dos seus amigos. Asústanse cando o abren e os ven pero mátanse á risa cando pechan a tapa.

Así descubrimos que a mellor terapia contra os medos é rir. Cando o corpo ri os medos teñen que saír, non lles queda outra.

Que facer cos medos? Rir!!!

"ÁS DE BOLBORETA" de Rosa Aneiros

Ás de bolboreta de Rosa Aneiros. Premio Fundación Caixa Galicia de Literatura Xuvenil 2009. Aquel día de xuño no que Rosa Aneiros nos acompañou falando de clubs de lectura aínda non se fixera público que era a ganadora do Premio de Literatura Xuvenil e do Premio Xerais de Edicións Xerais de Galicia. Falaba ela de encontros con lectores e lectoras, de como os libros lle pertencen tamén a quen os le, deixando de ser propiedade da autora... falaba Rosa Aneiros deses personaxes que nos acompañan a unhas e outras xa para sempre. Agora entréganos nestas Ás de bolboreta as vidas dunha xente que vai e ven por unha cafetería adiante. Un bar “Luzada” rexentado por unha moza que como centro dunha circunferencia atende aos parroquianos, aos de aquí e aos de alá, ao avó co neto vido de lonxe e ao malencarado que observa aos fillos que xa non lle pertencen mentres camiñan cara á escola, á que fai a limpeza e ao que conduce o taxi, ao paquistaní e á nixeriana... todos entran e saen nese bar e, a través dela, tamén coñecemos aos donos enfrontándose á enfermidade e á vellez. Unha cámara fixa –ao estilo de Smoke - semella situarse nese edificio para dar unha visión complexa dun mundo de mestizaxe no que coinciden os que foron emigrantes antes e fóra cos que están chegando desde diferentes lugares. Un espello no que se reflicten os rostros e os problemas dun presente convulso.

A DAMA DA LUZ

Trafegando ronseis pásanos o seguinte comentario:

Fermoso libro, fermoso texto, fermosa historia, fermosas ilustracións. A dama da Luz de Agustín Fernández Paz, ilustrado e ideado por Jorge Magutis, é unha xoia bibliográfica que debemos ter nos nosos andeis. Para abrila de cando en vez. Para deter o esquenzo de historias máxicas.Unha historia fantástica que conta a loita perenne entre o Inverno e a Primavera, -seres fantásticos que viven nunha vila mariñeira moi diferente á que existe actualmente- da man do avó de Marta, protagonista e gardián dun segredo do pasado que relata agora con tenrura á súa neta para que esta comprenda a transformación e a ledicia do entendemento. Porque a vida tamén sabe ofrecer marabillas, como esa flor que descubrirá a nena nunha fenda, unha flor que é quen de medrar entre o asfalto como triunfo da natureza. E que é a fin dun relato marabillosamente nostálxico.

Un álbum de Xerais.

MAKINARIA

MAKINARIA de Carlos Negro, publicada na colección Fóra de Xogo de Xerais. Despois daquel marabilloso poemario As laranxas de Alí Babá co que nos introducía da man da ternura nun mundo de referencias infantís e cunqueiráns, trouxéranos Far west situándose neste oeste lonxano, apartado de todo e perto de nada, abrindo fiestras a mundos que haberá de transitar. Con Héleris acadara o VII Premio de Poesía Johan Carballeira do concello de Bueu. E agora, revisítanos con Makinaria, un título que trae ruído de metal para petar nas consciencias ou nas emocións. Poesía actual. Poesía para adolescentes.Poesía a modo de esconxuro contra a morte. Poesía que ten moito de máquina, de motor, de goma, de música que abrouxa e de explotación (na produción e no consumo). Para que cheguen a vellos, para que sobrevivan aos fins de semana, ás carreteiras na madrugada e ao presente. Ese é un mestre, tal como xa tiña demostrado noutras ocasións e noutras actividades. Leamos:

MAMÁ CARME A ver agora quen lle conta á vella que o rapaz da casa, a meniña dos seus ollos, foise, foise de vez, antes ca ela.