26/5/09

Soños de andel. Soños de papel. Soños de libro.


Soños de andel de Susana Lamela con ilustracións de María Lires. Publicado na colección Ala Delta de Tambre, trátase dun libro que fala de libros e de lecturas. Comeza así: “Lepouco é un val. Lemoito é unha vila. No val de Lepouco está Lemoito, xusto no medio do camiño entre Lerasveces e Leracotío. As distancias entre as vilas son curtas, un chega axiña dun lado ao outro, só ten que estar disposto a percorrer o fermoso camiño que vai entre Lerasveces e Leracotío. E pega a pena.” Pois si, vai de lugares con nomes que nos interesan moito e que nos deixan coas ganas de saber algo máis acerca deles. E tamén de bibliotecas e libros. Libros que teñen sentimentos, que se senten sos ou con ciumes, e que poden ser felices se unha rapaza os baixa do andel e se empeña en levalos de viaxe ata a súa casa. Porque, imaxinemos: Que senten os libros cando están aí quedos, pousados nos andeis? Que lles pasa pola cabeza cando ningunha man os agarra? Que pensan cando alguén os colle de calquera maneira e os manca?...

Aí están os libros dispostos a contarnos mil historias e algunha delas acerca deles mesmos. E aí, unha escritora e unha ilustradora dispostas a achegárnolas.

19/5/09

OS DUROS DE XERAIS (2)


Ademais de A NOITE D’O RISÓN de Gonzalo Moure e O ÚNICO QUE QUEDA É O AMOR de Agustín Fernández Paz un novo libro:


O pequeno señor Paul de Martin Baltscheit. Ilustracións sinxelas, a dúas cores e moi expresivas de Ulf K. Traducido por Patricia Buján


Entre libros… O primeiro capítulo titúlase “Os libroeiros” e comeza así: “Cando o pequeno señor Paul era un señor Paul aínda máis pequeno, vivía nun mundo cheo de libros. A casa dos seus pais estaba de arriba abaixo chea de libros. Había libros no salón, mesmo no faiado había libros en andeis. Poderíase pensar que a familia Paul vivía realmente nunha biblioteca. Mesmo algúns dos mobles eran libros. Había tallos feitos de libros, unha butaca de libros,e co atlas enorme do avó fixeran unha mesa. Dependendo da páxina por que estivese aberto, a familia podía almorzar en América, cear en África ou tomar café na Lúa. Lían durante o día, quedaban durmidos cun libro sobre o bandullo e, antes de se diciren “bos días”, xa leran un capítulo. (…)". Vai de libros, de casa con libros, de libroeiros que medran na horta, de libros malos cos que facer compost, de diferentes finais de historias dependendo do lector, de lectores á busca de editor/autor que determine un final... Interesante, moi interesante, especialmente aquel outro capítulo titulado “A obra de arte” e... o resto do libro. Non o perdades!

11/5/09

OS DUROS DE XERAIS


No labirinto do vento de Marina Colasanti, ilustrado por Carmen Segovia (obra seleccionada na Feira Internacional de Boloña de 2002) e traducido por Mercedes Pacheco. Contos de fadas, princesas, unicornios e demais fauna marabillosa, obxectos e espazos que desde sempre acompañaron o inexplicable coma o espello, o reflexo, o pelo, o labirinto; o vento coa súa carga de loucura e absurdo, o tempo; o soño e o sono... Son contos dos de sempre pero doutra maneira, contos de autora que vai un pouco máis lonxe coa imaxinación e o misterio, contos que introduce no surreal e xogan a partir da tradición dándolle unha nova volta de torca. Dise na presentación que a obra desta autora foi admirada por escritores co mo Julio Cortázar e enténdese moi ben a razón, pois máis dunha vez os imaxinarios de ambos poden entrar en contacto. O libro que reúne dous anteriores Unha idea completamente azul e Doce reis e a moza no labirinto do vento, ten acadado o Gran Premio da Crítica e o Premio da Fundación Nacional do Libro Infantil e Xuvenil, en Brasil. As ilustracións achegan unha recreación das historias no mesmo plano, desde unha óptica que parte de compartir unha mirada. En canto ás técnicas vai alternando as sombras ou baleirados nunha cor, os debuxos en branco e negro que lembran as imaxes dos vellos libros introducindo o desconcerto de personaxes que a medias son paxaros ou leóns, e os colaxes nos que se unen as técnicas anteriores con outros compoñentes. En canto ao contido faise presente o misterio e a presenza de personaxes actuais ilustrando contos que pertencerían á tradición, rapazas con roupa á moda, unicornios que son nenos con disfrace ou reis que no deixan de ser rapaces en roupa deportiva. Unha boa mestura da realidade actual coa tradición marabillosa.

5/5/09

XARDÍN DO PASATEMPO


Para falar deste libro, quero recoller as palabras dun editor, Ignacio Chao, que segue a exercer o oficio como a arte que é ... para mostrar libros de autor (Ramiro Fonte) e de ilustrador (Jacobo Muñiz), pero tamén libros de editor.


"Á parte das súas virtudes estilísticas e da escolla dos temas (outra vez o diálogo entre tradición e modernidade, unha das marcas da súa obra), valoro nel que sexa un libro non para unha categoría ou unha franxa da infancia, senón verbo dunha categoría da infancia. Tamén, como a súa triloxía narrativa, é un libro de memorias de cativo. O libro do neno que habitaba no corazón do adulto. O primeiro poema, "Xardín do pasatempo" está entre os mellores da súa obra. É unha declaración de intencións e propón o panorama moral de todo o libro: a idea de que a infancia é o espello da identidade de cada un. Pero tamén pola simplicidade do enunciado, pola súa potencia plástica, cunha enumeración de elementos cheos de vida, pola enorme capacidade de evocación e pola axilidade rítmica, que suxire o compás dun paseo real."