SOIDADES

De Trafegando ronseis para Rede lectura...

Fermosísimo libro este de Neus Moscada ilustrado por Chiara Fatti: Soidades está editado por OQO. Só coa portada e co título sabemos que temos un xoia nas mans. O conto lévanos da man dos diferentes significados da palabra Soidade, pero desde un punto de vista positivo, contrariamente ao significado que a palabra adoita denotar; non hai tristura nin perda, senón que hai tranquilidade, satisfacción. Todo isto ilustrado especial e sinxelamente en branco e negro sobre fondos de cor. Porque esta sensible nena que nos fala de estar soa só o está en aparencia, posto que todo o que ela fai pode ser compartido, sendo algo valioso, único, fóra do aburrimento sendo cotiá. ... porque só estando soa cheiro os verdes do campo: verde pera, verde verxa, verde envexa... Cantos verdes haberá?

Un libro de Charo Pita

Trafegando ronseis pásanos o seguinte comentario:

Fermosísimo este libro, Velliñas de Charo Pita con ilustracións de Fátima Afonso que nos devolve trazos propios dos contos tradicionais e nos levan á vellice, todo un agasallo da natureza. Porque as dúas velliñas que protagonizan este conto -cunhas ilustracións marabillosas- son aventureiras, alegres e valentes. Fantasía, humor... abride o conto e sorprenderédesvos.

"A gran viaxe do señor M."

Mellor libro do ano 2007 en Canadá, A gran viaxe do señor M, é un álbum con texto de Gilles Tibo traducido por Emma Lázare con ilustracións de Luc Melanson. Publicado por Kalandraka. Un libro que trata sobre a perda dun ser querido e o tempo de dó posterior. Ao Sr. M. acaba de morrerlle o fillo. Cunha cadeira e un osiño viaxa polo mundo. Percorre parques solitarios, circos despois das funcións, castelos de area... anda por lugares que reflicten a tristeza do seu interior, vai entre xente que case non ve ... ata que atopa a un neno da guerra coa familia desaparecida e que só ten unha boneca de trapo. Daquela, el arránxalle unha cadeira, sentan un ao lado do outro observando o horizonte, préstalle o osiño e o neno cóntalle a historia da boneca; viaxan xuntos e ... cóllense da man. Un libro triste porque tristes son as perdas. Un libro infantil porque tamén os nenos e as nenas sofren Un libro cheo de poesía e delicadeza, no que as imaxes reforzan os sentimentos de dozura e melancolía.

O libro das M´Alicias

Trafegando ronseis pásanos o seguinte comentario:

Fermosa reedición dun libro diferente, vangardista, atrevido, estraño. O libro das M´Alicias de Miquel Obiols, ilustrado por Miguel Calatayud, foi seleccionado no VI Simposio sobre Literatura Infantil Española, organizado pola Fundación Germán Sánchez Ruipérez en xuño de 2000, como unha das cen obras da Literatura Infantil española máis representativas do século XX. Editado por pirmeira vez en 1990, é unha curiosa e divertida reescritura do personaxe de Alicia no País das Marabillas. Doce historias fantásticas nas que a protagonista vive nun mundo disparatado que se conforma no noso maxín coas incribles ilustracións que no libro nos ofrece, xogando con cores chamativas e ilustracións ateigadas.

Desde logo, un libro chamativo desde todos os puntos de vista que paga a pena non esquecer.

LIBRO - DISCO

TIC - TAC, unha novidade de Kalandraka.

Un libro con ilustracións en linogravado de Marc Taeger, prólogo de Santiago Auserón e epílogo (que de todo ten) de Xurxo Souto. As colaboracións musicais da man e voz de Xabier Díaz, Guadi Gallego, Carmen Rey, Ruote,... coas pezas: O reloxo de Alberte, O libro, A choiva, Un vello, O traxe de metal, A cunca, Imos contar un conto, O crocodilo, No mar, Son un trasno, O reiseñor, Rock do porco celta, O moucho chosco, Un dous tres, O jai jai e Arrolo

Recomendado a partir dos 3 anos

Tal como se nos di na presentación editorial é un libro para ver, escoitar e cantar, tanto en familia como na escola.

PREMIO MERLÍN DE LITERATURA INFANTIL

O xurado do Premio Merlín de literatura infantil 2009 sinalou que Mil cousas poden pasar. Libro I "vai mostrando unha serie de pezas que acaban conformando de xeito totalmente natural un mosaico fermoso e único, construíndo un imaxinario propio e un mundo fantástico orixinal e novidoso, sólido e sen fisuras. Grazas ás pequenas (ou grandes) historias dos personaxes que habitan a cidade de Nil, descubrimos un universo que transcende os límites desta novela e que non recorre a tópicos anteriores da literatura infantil". Unha descuberta, a deste autor, que comezara a sorprendernos en A pedra e as formigas pero que agora asume un surrealismo pleno e divertido preñado de onomatopeas e ironía. O que tal pode pasar (no mundo dentro do mar e no mundo fóra do mar) só poderedes coñecelo despois de ler texto e ilustracións deste creador que traballa a dúas mans. Un gran acerto, desde o formato ao contido, desde o premio á evolución de Jacobo Fernández Serrano. Unha gran obra que esperamos continúen outros libros nos que sigan a pasar cousas. Xa non poderá defraudarnos!

LIBROS CON SEGUNDA PARTE

O Brindo de Ouro. II A Táboa da Hospitalidade de Xesús Manuel Marcos. 2ª novela da serie ambientada nas montañas orientais de Galicia que comezara con A chamada do Brindo que resultara premio Merlín de Literatura infantil no 2004. Literatura épica na que po ben e o mal se cruzan. Pobos (arxinas, alobres…) con gardiáns que vixían e meigas que len na natureza, con guerreiros e artesáns que loitan pola supervivencia… Unha verdadeira saga con orixinais personaxes e unha lingua rica e propia da zona. Recoñeceremos os lugares, pois como nos versos de Novoneyra os topónimos vanse plasmando na escrita. Poderosa 2. Diario dunha rapaza que tiña o mundo na man do brasileiro Sèrgio Klein. Tamén esta é a segunda entrega da serie protagonizada por Joana Dalva, unha adolescente coa capacidade de facer real todo o que escribe coa man esquerda. Pero a rapaza non é poderosa só por iso: a maneira na que se enfronta á súa realidade cun irmán pequeno, uns pais separándose e unha avoa enferma; unhas reflexións que nos fan pensar e unha forma de actuar con responsabilidade ante o mundo. Dous títulos que permiten continuar lecturas, acompañar uns personaxes xa amigos e fomentar a lectura entre adolescentes. Ambos na colección Fóra de xogo de Xerais.

OUTRO LIBRO DE NEIRA CRUZ, a ter en conta

Violeta non é violeta de Xosé Antonio Neira Cruz con ilustracións de Judit Morales (ganadora do premio Lazarillo e Nacional de Ilustración) Violeta non é violeta, pero sí o foi aquel primeiro día no que seu pai a veu desa cor e dixo: é violeta. Así llo contaron. Leamos: " (…) Porque, malia selo durante tan breve tempo, ela xa era Violeta. E ía selo para sempre. -Para sempre? -Si, para sempre. A palabra “sempre” parécelle enorme a Violeta. Parécelle que ten centos de es, cando en realidade, “sempre” só ten dous es. Un ao comezo e outro ao final. “Sempre" é unha palabra que Violeta nunca utiliza. Pero “nunca” é outra palabra que tampouco lle gusta demasiado. Endexamais lle poñería “nunca” como nome a ninguén. Aínda que fose a primeira palabra que un pai pronunciase no primeiro intre de vida de alguén. Ben pansado, tampouco lle gusta “endexamais”. “Nunca” e “endexamais” son palabras que só poderian dar nome ao tempo. E o tempo xa se chama tempo. Que se saiba o tempo non parece interesado en cambiar de nome.” Unha historia de sensacións e sentimentos, de sensibilidade extrema e identificación coa infancia. Unha historia na que irrumpen as novas formas de familia dun xeito tan natural como a vida mesma, onde se reflite a realidade, e a rapazada pode lerse sen sentirse estraña nin diferente.

MÁIS LIBROS CON PREMIO

O PUNTO DA ESCAROLA Subtitulada “Titiriópera en tres actos composta polo Mestre Choupín para ser representada no Salón do Trono do Real Formigueiro da Horta”. Unha peza teatral de Xosé Antonio Neira Cruz, con ilustracións de Marcos Calo, publicada por Baía Edicións. Na introdución á obra explícasenos que aínda coñecendo a súa existencia só se puido atopar a peza grazas ás investigacións do musicólogo Davi Zinho Cempés, que dou con ela encadernada dentro dunha revista de calceta, e aparece a definición da mesma como unha “titiriópera mordaz, absurda, acumulativa e deseñada contra calquera poder establecido porque si”. A continuación recóllense unha selección de críticas especializadas da época entre as que podemos ler a de Il Corriere Della Sera, CasaHamlet ou Le Courier de Casablanca. Unha presentación detallada dos personaxes é o pórtico de entrada aos tres actos da obra que se desenvolve nun claro da horta o no salón do trono porque tanto ten e todo seu porque.

Entre insectos e músicos, mentres tememos que a barbantesa acabe con algún inocente, asistimos aos diálogos entres as formigas obreiras que cargan e cargan… e as conversas de todo ese grupo de animaliños. Un ritmo trepidante salpresado de cancións e chiscadelas. Neira, que xa se fixera co premio Lazarillo con outra obra de teatro A noite da raíña Berenguela volve a retomar o xénero, neste caso cunha obra para títeres coa que acada o premio Barriga Verde de textos para teatro de monicreques 2008.

CANTOS DA RULA

Cantos da rula, un libro de poemas de Concha Blanco publicado por Edicións do Castro, empresa fundada por Isaac Díaz Pardo.

Despois de Pepe Cáccamo con Lúa de pan, Helena Villar con Na praia dos lagartos, Marica Campo con Abracadabras, aparece este poemario que acada o Premio Arume de poesía 2007. Un premio a libro de poesía infantil, unha rareza que merece recoñecemento, pois é a Fundación Neira Vilas, unha institución á que non lle sobran os cartos quen o fai e o mantén. Un manchea de poemas escritos por unha autora que normalmente escribe narrativa, pero que aquí se descubre como creadora de versos para ler e gozar, para reler e xogar aos contrarios ou a adiviñar, como veremos no poema que recollemos como aperitivo. As ilustracións semellan feitas a bolígrafo azul, situadas entre os debuxos infantís clásicos dunha época e as propias de Vizoso co aire de sempre, lembrando a Seoane, o Vizoso que recolle a tradición. Adiviñas: Xoguemos a descubrir cos sinais que eu vos dou, adiviñas moi sinxelas saídas do corazón. Pican como ortigas. Formigas. Fan furados nas hortas. Toupas. Bate no corazón un montón. Corazón. Cola de peixe e melena. Serea. Son cen... cocéndose na perola. Centola. Para o caloroso e o frioleiro. Sombreiro. No ceo brillando, vela. Estrela.

UN GRAN SOÑO

Trafegando ronseis envíanos o seguinte comentario:

Un gran soño, escrito e ilustrado por Felipe Ugalde e publicado por Kalandraka.

Este fermosísimo álbum mereceu o II Premio Internacional Compostela para álbums ilustrados.

Un relato moi sinxelo, apenas unha frase por páxina, que fala de ambición, de facerse grande a costa do que sexa, ata que o protagonista, un crocodilo famento de fama, topa algo ou alguén máis forte, e aínda así, prefire enfrontarse. Ou quizais o único que quere este simpático animal é converterse en estrela, porque todos envexamos o Universo.

As ilustracións son impresionantes, dominan o libro con total fereza e ao mesmo tempo sutilidade. Chaman a atención os contrastes de cor e a magnitude do debuxo.

En fin, un álbum para recrear a vista.

CAPITITÁN CALABROTE

De parte de Trafegando ronseis:

Capitán Calabrote é un conto "clásico", ou o que entendemos por clásico no sentido máis xeral do termo: un conto que vai de piratas, de illas desertas, de tesouros agochados, de amizades... E sobre todo vai de xenerosidade. Porque o protagonista desta historia anceiaba sobre todo a soidade na súa propia illa e acabou comprendendo que é mellor compartir que loitar.

O mellor da historia? Que baixo a temible aparencia dun pirata malo, malísimo, agóchase a figura dunha persoa de nobre corazón.

As ilustracións... en fin, novamente, teño que dicir que me encantan: dominan absolutamente o texto grazas ás fortes cores e ao movemento que transmiten.

Un mundo exótico para soñar. Así é Capitán Calabrote de Alberto Sebastián, ilustrado por Carles Arbat, editado por Kalandraka.

PICURRUCHOS

Trafegando ronseis envíanos o seguinte comentario:

Fermoso álbum de OQO, tal como adoita suceder.

Picurruchos de Mar Pavón con ilustracións de João Vaz de Carvalho, fálanos do absurdos que somos cando decidimos prohibir algo que non se sustenta en ningunha base fiable.

O libro rebosante de humor non xoga tan só coas ilustracións senón tamén coa tipografía e coa achega dun narrador que decide inmiscirse para poder rematar con ironía a historia.

Como ningún de nós saberá seguramente que son os "picurruchos", o ilustrador resólveo debuxando unha especie de vermes luminosos de aparencia máis simpática ca outra cousa. Un símbolo máis do sentido do humor que se desenvolve no álbum.

Por suposto, unha ensinanza: que se non sabemos o que comemos mellor nos gustará... fóra prexuízos!

A illa dos cangrexos violinistas

Trafegando ronseis pásanos o seguinte comentario:

Fermosísimo álbum, fermoso texto e fermosas ilustracións: así é este libro, A illa dos cangrexos violinistas, con texto de Xavier Queipo e ilustracións de Jesús Cisneros editado por OQO.

Unha nena que ansía saber. Lembranza de que sempre temos algo novo que aprender. Respecto á vellice. Natureza en estado puro. Estes e outros son os temas que nos propón a lectura deste texto, tan ben acompañado por unha ilustración estilizada, maiormente humana, elegante, con fondos mixtos de cor, agochados case baixo a importancia do representado.

Chegaremos á conclusión de que tan importante é o sabido como o que nos falta por aprender, nunha retroalimentación entre maiores e nenos que nunca debe rematar.

As imaxes son poesía, como poética é a historia onde a natureza animal cobra protagonismo polas súas accións, sempre ao servizo da personaxe principal.

MARTA TEN A SOLUCIÓN

Marta ten a solución de Ana Mª Fernández con ilustracións de Patricia Castelao, publicado na colección "Os duros de Árbore" da editorial Galaxia.

É un libro que trata de libros: Conto Novo quere ter a mellor historia, con ese obxectivo pon un anuncio para buscar a mellor personaxe; van chegando uns detrás dos outros: un caracol, un coello, un lobiño, un elefante, o pirata Matamares, ... e a todos rexeitaba porque van morrer e el busca un inmortal, un personaxe tan bo que non poida morrer. Os veciños considéranno un fachendoso pero Marta, unha nena, di que ten a solución para esa busca; lévao á biblioteca da casa da cultura e ensínalle os ollos dos nenos que están a ler.

Leamos con eles: “- Cando abrimos un libro os personaxes que están adormecidos no seu interior espertan e volven contar a súa historia unha e outra vez sen se cansaren nunca. - Non entendo o que me queres explicar. -Pensa no personaxe de Carapuchiña Vermella, no do Lobo, no do Gato con Botas... Cres que morrerán algunha vez? Ningún protagonista dun conto morrerá se ten lectores que o lean. Entendes agora o que trato de explicar? -Coido que tes toda a razón. Estou perdendo o tempo en escoller un protagonista inmortal e non existe... -Pero si existen historias inmortais. Debes inventar unha fermosa historia e seguro que nunca morrerán os seus protagonistas.”

FIZ, O COLECCIONISTA DE MEDOS

Un álbum de Fina Casalderrey, ilustrado por Teresa Lima e publicado en OQO.

Unha obra sobre os sentimentos e as emocións:

Que facer cos medos?

Sufrilos? Sumalos? Coleccionalos?

Comeza Fiz padecéndoos, tendo medo á escola, aos monos, ... incluso a si mesmo cando non se recoñece. A avoa dálle unha idea: "Se coleccionases todos os medos que tes, serías o campión do mundo".

E Fiz vainos metendo nun baúl. Como o baúl é grande tamén pode meter os dos seus amigos. Asústanse cando o abren e os ven pero mátanse á risa cando pechan a tapa.

Así descubrimos que a mellor terapia contra os medos é rir. Cando o corpo ri os medos teñen que saír, non lles queda outra.

Que facer cos medos? Rir!!!

"ÁS DE BOLBORETA" de Rosa Aneiros

Ás de bolboreta de Rosa Aneiros. Premio Fundación Caixa Galicia de Literatura Xuvenil 2009. Aquel día de xuño no que Rosa Aneiros nos acompañou falando de clubs de lectura aínda non se fixera público que era a ganadora do Premio de Literatura Xuvenil e do Premio Xerais de Edicións Xerais de Galicia. Falaba ela de encontros con lectores e lectoras, de como os libros lle pertencen tamén a quen os le, deixando de ser propiedade da autora... falaba Rosa Aneiros deses personaxes que nos acompañan a unhas e outras xa para sempre. Agora entréganos nestas Ás de bolboreta as vidas dunha xente que vai e ven por unha cafetería adiante. Un bar “Luzada” rexentado por unha moza que como centro dunha circunferencia atende aos parroquianos, aos de aquí e aos de alá, ao avó co neto vido de lonxe e ao malencarado que observa aos fillos que xa non lle pertencen mentres camiñan cara á escola, á que fai a limpeza e ao que conduce o taxi, ao paquistaní e á nixeriana... todos entran e saen nese bar e, a través dela, tamén coñecemos aos donos enfrontándose á enfermidade e á vellez. Unha cámara fixa –ao estilo de Smoke - semella situarse nese edificio para dar unha visión complexa dun mundo de mestizaxe no que coinciden os que foron emigrantes antes e fóra cos que están chegando desde diferentes lugares. Un espello no que se reflicten os rostros e os problemas dun presente convulso.

A DAMA DA LUZ

Trafegando ronseis pásanos o seguinte comentario:

Fermoso libro, fermoso texto, fermosa historia, fermosas ilustracións. A dama da Luz de Agustín Fernández Paz, ilustrado e ideado por Jorge Magutis, é unha xoia bibliográfica que debemos ter nos nosos andeis. Para abrila de cando en vez. Para deter o esquenzo de historias máxicas.Unha historia fantástica que conta a loita perenne entre o Inverno e a Primavera, -seres fantásticos que viven nunha vila mariñeira moi diferente á que existe actualmente- da man do avó de Marta, protagonista e gardián dun segredo do pasado que relata agora con tenrura á súa neta para que esta comprenda a transformación e a ledicia do entendemento. Porque a vida tamén sabe ofrecer marabillas, como esa flor que descubrirá a nena nunha fenda, unha flor que é quen de medrar entre o asfalto como triunfo da natureza. E que é a fin dun relato marabillosamente nostálxico.

Un álbum de Xerais.

MAKINARIA

MAKINARIA de Carlos Negro, publicada na colección Fóra de Xogo de Xerais. Despois daquel marabilloso poemario As laranxas de Alí Babá co que nos introducía da man da ternura nun mundo de referencias infantís e cunqueiráns, trouxéranos Far west situándose neste oeste lonxano, apartado de todo e perto de nada, abrindo fiestras a mundos que haberá de transitar. Con Héleris acadara o VII Premio de Poesía Johan Carballeira do concello de Bueu. E agora, revisítanos con Makinaria, un título que trae ruído de metal para petar nas consciencias ou nas emocións. Poesía actual. Poesía para adolescentes.Poesía a modo de esconxuro contra a morte. Poesía que ten moito de máquina, de motor, de goma, de música que abrouxa e de explotación (na produción e no consumo). Para que cheguen a vellos, para que sobrevivan aos fins de semana, ás carreteiras na madrugada e ao presente. Ese é un mestre, tal como xa tiña demostrado noutras ocasións e noutras actividades. Leamos:

MAMÁ CARME A ver agora quen lle conta á vella que o rapaz da casa, a meniña dos seus ollos, foise, foise de vez, antes ca ela.

O incrible neno devorador de libros

Trafegando ronseis pásanos o seguinte comentario:

Coma ocorre cos álbums ilustrados, a aparencia de libro infantil non significa que este o sexa, cando menos, exclusivamente. Porque O incrible neno devorador de libros, de Oliver Jeffers, traducido por Laura Sáez coa colaboración de Óscar Villán, non é tan só un álbum. É a primeira aposta dunha nova editorial cun nome tan suxerente como "Patasdepeixe", e é un libro que nos convence -se de cumprir for- da diversión que produce a lectura e dos seus beneficios. Porque un neno come libros e faise máis listo... ata comprender que o mellor é lelos.

Un libro para ler, reler, ollar, disfrutar... e comer!

CHAMÁDEME SIMBAD

Francisco Castro sorpréndenos cun novo libro que continúa a estela de Un bosque cheo de faias e O ceo dos afogados. Chamádeme Simbad, vai dirixido a un lectorado máis infantil e aparece publicado na colección Árbore de Galaxia, con ilustracións de Manel Cráneo. Retomamos, unha vez máis, ese personaxe tan querido de nós, Simbad, que nos remite á primeira literatura, a Cunqueiro e a todos os que compartimos ese mundo que navega entre oriente e todos os mares. A enfermidade do avó e os soños e mundos compartidos co neto; a importancia desa relación que pode atalos á vida e a recuperación da tradición que fala de que só recibirás o que estás disposta a dar. Por ese imaxinario nos movemos. Leamos: “(...) “Eu xogaba ao fútbol no patio de debaixo da casa, con María e con Xavier, o seu irmán pequeno (só ten tres anos. É moi pequerrecho e sempre anda enredando nas nosas cousas, meténdose polo medio e enleándoo todo. Deixámoslle xogar, sobre todo porque rebenta a chorar se non lle deixamos, e non cala, o moi testán, ata que llo permitimos, pero é moi malo coa pelota, que é máis grande ca el. Xoga tan mal que non lle mete un gol nin ao Arco da Vella e sen porteiro). Estabamos ao final do noso Campionato Mundial de Fútbol no Patio cando chegou o carteiro. Chamou a todos os pisos, como fai sempre, para que alguén lle abra o portal e poder deixar as cartas nas caixas de correo. Entrou e nós seguimos xogando o noso partido. Coido que ía gañando eu por dezasete a cero. Por moitos goles. Despois duns minutos, o carteiro saíu. Cunha man tiraba da bolsa amarela onde levaba as demais cartas do resto da xente, os paquetes e todas esas cousas coas que andan os carteiros cargados todo o día. Na outra man, traía unha carta. - ¿Alguén de vós sabe onde vive un tal Simbad? (...)”

AS PALABRAS ESTÁN A MIRARSE ARREDOR DA MESA

Un novo libro de Antonio García Teijeiro.

Un novo libro de poemas para adolescentes.
Publicado por Everest Galicia, na colección Punto de Encontro, cunhas ilustracións moi suxestivas de Xosé Cobas, que comeza traballando o papel, o fondo da páxina, para continuar coas ceras raspando liñas ou debuxando obxectos, achegándose nalgún caso ao realismo, introducíndonos moitas veces na arte do deseño, pintando palabras de amor, experimentando con diferentes estilos… pero buscando sempre a creatividade do lector que completará a significado das imaxes, que as relacionará con outras… igual que terá que facer cos poemas. Un xogo en paralelo, entre o ilustrador e a tradición, entre o escritor e as súas lecturas.

Un libro para ler e mirar.

Catemos:

Ser poeta é
unha desculpa
para poder dicir,
como Pedro Salinas:
“Serás, amor,
un largo adiós que no se acaba?”
no canto
dun simple
“non sabes, amor, como
te
quero”.

A ARAÑA E MAIS EU

Trafegando ronseis continúa achegándonos comentarios:

A pesar de que unha araña pode tirar para atrás aos posibles lectores, xa que non é un becho moi querido, o libro, un álbum ilustrado fermosisímo, invita a ser aberto.

Fran Alonso consegue en A araña e mais eu un achegamento delicado ao corpo humano, comparando cada unha das partes dese fermoso corpo infantil a unha froita diferente.

A última páxina "Desapareceu tecendo unha corda de amizade" case me fai esquecer o noxo que lle teño a eses animaliños. Un día alegre, de súpeto, una araña gorda e fea... brincou desde o ceo para aterrar no meu corpo. A descarada, primeiro explorou unha deda do meu pé, avultada coma un kiwi. Logo, subiu aos meus nocellos, rugosos como a pel dunha mandarina.

Un libro de Kalandraka, froito da colaboración entre Fran Alonso e o fotógrafo Manuel G. Vicente ; unha nova aventrua que nos lembra o proxecto anterior A casa da duna publicada por Xerais

Historia da resurrección do papagaio

De novo, a través de Trafegando ronseis, chéganos este comentario:

Unha lenda brasileira -unha historia sinxela, como boa lenda que se precie- recuperada por Eduardo Galeano que explica a orixe da cor das plumas do papagaio. O texto encerra a tristura do mundo cando aquel afoga. E as ilustracións de Antonio Santos axudan a que os lectores nos conmovamos máis con esta historia rotunda e delicada. Unha ilustracións diferentes, xa que o seu artífice as constrúe primeiro en esculturas de madeira para logo fotografalas e logar que nos mergullemos extasiados nelas, tan cheas de cor e de vida.

O papagaio caeu na pota que fumegaba (...)

e afogou na sopa quente.

A nena, que era a súa amiga, chorou.

Por fin o home recuperou a fala,

e contoumme que o papagaio afogara

e a nena chorara

e a laranxa espírase

e o lume esmorecera

e o muro perdera unha pedra

e a árbore perdera as follas

e o vento perdera unha refolada

e a fiestra abrirae o ceo ficara sen cor

e o home sen palabras.

A morte do papagaio encheu de tristura, tanto, que ata o ceo o soubo. Le o libro e saberás que pasou!

Publicado en galego por Kalandraka, e en castelán, por Libros del zorro rojo.

O león Landinga

"Trafegando ronseis" remítenos a seguinte entrada:

Este conto tradicional africano amosa o poder da intelixencia -personalizado nunha lebre- sobre a forza bruta -o león depredador-; como bo conto oral ensina como a avaricia ou o egoísmo non son bos conselleiros: "se tes, comparte". A ilustración feita por Elisa Arguilé é impresionante, predominando as cores cálidas, o vermellos sobre todo, e con trazos e proporcións que lembran pinturas primitivas; con estes debuxos viaxamos máis facilmente a eses lugares tan afastados onde domina a natureza animal. Boniface Ofogo, o autor, escoitou a historia por primeira vez cando tiña tres anos, en Camerún.

Un novo álbum de Kalandraka.

PEDRA, PAU E PALLA.

De "Trafegando ronseis" pásannos este comentario.

O libro, Pedra, pau e palla, adaptado por Ana Presunto e ilustrado por Josep Rodés, é un conto popular ruso que nos lembra a Pulgariño. As ilustracións son "rotundas", ocupando case toda a dobre páxina. Coma naquel conto, o pai sae da casa deixando tras de si unha pegada feita con diferentes materiais; pero, ollo!, hai un oso máis listo que sabe como reter ás fillas deste home que semella non dar moita seguridade. Iso si, como bo conto que se precie, remata coa imaxe da felicidade de toda a familia xunta e triunfadora.

De OQO e para a infancia.

SELECCIÓNS POÉTICAS

Poesías escollidas baixo o criterio que se queira, antoloxías elaboradas por especialistas ou por simples lectores que aprecian o verso; benvidas todas elas porque nos achegan voces que doutra maneira tal vez non chegarían a todos. E por aquí andan estas dúas editadas por Factoría K: unha de Unamuno (Miguel de Unamuno. Selección poética con ilustracións de Artur Heras e edición de Antonio Rubio y Federico Martín Nebras) e outra de Gabriela Mistral (Gabriela Mistral. Selección poética con ilustracións de Paloma Valdivia e edición, tamén, de Antonio Rubio y Federico Martín Nebras), para que a rapazada os lea na súa lingua de orixe, igual que le aos poetas galegos e pode ler aos portugueses na súa. Lela baixiño, para dentro. Lela en voz alta, declamándoa. Saboreala. Escoitala. Pedirlle a alguén que nola lea para que a gusto sexa dobre e o pracer maior. Tamén é tempo de poesía.

AUTOR DE CÓMIC de visita nun club de lectura

David Rubín (Ourense, 1977), autor de El circo del desaliento e La tetería del oso malayo visitou o club de lectura "Os trasnos dos libros" deixándolles este pequeno texto, que transcribimos:

"Ola!

Antes de nada, quería darvos as grazas por ler a miña obra, pois a lectura -e a relectura- é o que mantén vivos os libros.

Agardo que desfrutárades lendo "La tetería del oso malayo", para min foi toda unha aventura levar a cabo este libro, deixei moito de min nel, é coma un anaco do meu corazón, por iso éncheme de ledicia cada vez que alguén abre as súas tapas e faise partícipe das alegrías, os medos, a paixón e a desesperanza que eu volquei nesas páxinas.

Se xa sodes lectoras habituais de tebeos agardo que esta lectura a gardedes na mente e no corazón durante moito tempo, se polo contrario "La tetería..." foi o voso primeiro achegamento ao mundo do cómic desexo que fora para vos unha experiencia pracenteira e que quedarades con gañas de repetir, tanto lendo outras historias miñas como calquera outro dos marabillosos tebeos de calquera outro autor que hoxe en día podedes atopar con facilidade.Mil grazas por camiñar da miña man nesta aventura, a tetería de Sigfrido estará sempre aberta para vos.

Un bico!

David Rubín"

NOVONEYRA para a infancia

O cubil do xabarín con ilustracións de Quintana Martelo

Gorgorín e Cabezón ilustrado por Quintana e Vázquez

Ilda, o lobo, o corzo e o xabarín con ilustracións de Manolo Uhía

Tres relatos dun poeta.

Tres obras para a infancia nos que se adiviña o mundo do poeta da montaña. Ímolo vendo nos animais (corzos, lobos, xabaríns); atopámolo nas palabras e na sonoridade que as acompaña; están no escenario desa serra do Courel, na paisaxe plagada de covas e ríos ou nos personaxes míticos coma o home do saco e as lendas como a da moza amiga dos animais que recibe o nome de Ilda; está no vocabulario que a modo de glosario acompaña a historia...

E estará na poesía que o profesorado irá seleccionando para que a rapazada o coñeza, para que a diga en voz alta sentindo na boca que a fonética tamén é poesía e a lingua é voz, para espertar sensibilidades e gozar dos versos.

NOVONEYRA, Letras Galegas 2010

A Real Academia Galega tomou a decisión e poucas veces recibirá tantos parabéns por un acordo, pois haberá máis autores e autoras que o merecen (que é certo) pero el ... tamén, e canto antes mellor.

Traer á actualidade unha voz como a de Novoneyra, cando aínda non hai tanto tempo que podíamos escoitala, é un luxo e un gusto. Poder achegarlla á rapazada para que a goce, poder lembrala; volver a ler - mirar as súa caligrafías e dicir en voz alta eses que semellan pequenos versos - poemas nos que se agacha un mundo que é o noso...

Neso andamos recuperando a voz da montaña.

E con ela chega algún que outro libro que escribira para pequenos. O primeiro deles, este O cubil do xabarín, con ilustracións de Quintana Martelo nesa primeira intervención na literatura infantil e xuvenil galega, os dous estreándose. Unha iniciativa que debemos a Xulio Cobas que por aquela dirixía a colección Ala Delta e traballaba arredor da literatura infantil e xuvenil galega. Tamén a el lle debemos un recoñecemento merecido.