Violeta non é violeta de Xosé Antonio Neira Cruz con ilustracións de Judit Morales (ganadora do premio Lazarillo e Nacional de Ilustración) Violeta non é violeta, pero sí o foi aquel primeiro día no que seu pai a veu desa cor e dixo: é violeta. Así llo contaron. Leamos: " (…) Porque, malia selo durante tan breve tempo, ela xa era Violeta. E ía selo para sempre. -Para sempre? -Si, para sempre. A palabra “sempre” parécelle enorme a Violeta. Parécelle que ten centos de es, cando en realidade, “sempre” só ten dous es. Un ao comezo e outro ao final. “Sempre" é unha palabra que Violeta nunca utiliza. Pero “nunca” é outra palabra que tampouco lle gusta demasiado. Endexamais lle poñería “nunca” como nome a ninguén. Aínda que fose a primeira palabra que un pai pronunciase no primeiro intre de vida de alguén. Ben pansado, tampouco lle gusta “endexamais”. “Nunca” e “endexamais” son palabras que só poderian dar nome ao tempo. E o tempo xa se chama tempo. Que se saiba o tempo non parece interesado en cambiar de nome.” Unha historia de sensacións e sentimentos, de sensibilidade extrema e identificación coa infancia. Unha historia na que irrumpen as novas formas de familia dun xeito tan natural como a vida mesma, onde se reflite a realidade, e a rapazada pode lerse sen sentirse estraña nin diferente.
No hay comentarios:
Publicar un comentario