CHAMÁDEME SIMBAD

Francisco Castro sorpréndenos cun novo libro que continúa a estela de Un bosque cheo de faias e O ceo dos afogados. Chamádeme Simbad, vai dirixido a un lectorado máis infantil e aparece publicado na colección Árbore de Galaxia, con ilustracións de Manel Cráneo. Retomamos, unha vez máis, ese personaxe tan querido de nós, Simbad, que nos remite á primeira literatura, a Cunqueiro e a todos os que compartimos ese mundo que navega entre oriente e todos os mares. A enfermidade do avó e os soños e mundos compartidos co neto; a importancia desa relación que pode atalos á vida e a recuperación da tradición que fala de que só recibirás o que estás disposta a dar. Por ese imaxinario nos movemos. Leamos: “(...) “Eu xogaba ao fútbol no patio de debaixo da casa, con María e con Xavier, o seu irmán pequeno (só ten tres anos. É moi pequerrecho e sempre anda enredando nas nosas cousas, meténdose polo medio e enleándoo todo. Deixámoslle xogar, sobre todo porque rebenta a chorar se non lle deixamos, e non cala, o moi testán, ata que llo permitimos, pero é moi malo coa pelota, que é máis grande ca el. Xoga tan mal que non lle mete un gol nin ao Arco da Vella e sen porteiro). Estabamos ao final do noso Campionato Mundial de Fútbol no Patio cando chegou o carteiro. Chamou a todos os pisos, como fai sempre, para que alguén lle abra o portal e poder deixar as cartas nas caixas de correo. Entrou e nós seguimos xogando o noso partido. Coido que ía gañando eu por dezasete a cero. Por moitos goles. Despois duns minutos, o carteiro saíu. Cunha man tiraba da bolsa amarela onde levaba as demais cartas do resto da xente, os paquetes e todas esas cousas coas que andan os carteiros cargados todo o día. Na outra man, traía unha carta. - ¿Alguén de vós sabe onde vive un tal Simbad? (...)”