Historias de Mestre Raposo 2, un cómic de Bruno Heitz, traducido do francés por David Gippini e publicado or Kalandraka.
De novo, atopamos ao personaxe principal, ese raposo astuto e disposto a todo para salvarse da xustiza do rei, pero tamén con ansias de revancha e vinganza. Así como non pode haber máis rei que o león -pois para iso leva unha melena que o fai destacar entre toda a fauna- non podería haber un raposo que non coma "bicherío" e aí xorde a gran dúbida: pódese castigar a un animal por facer aquilo que está na súa constitución e instinto? E que pasa co home ao que o raposo representa nesa fábula?
Di o raposo que o león tampouco vive só de herba e pregúntalle a compañeira “pero non é iso o que fan os raposos?” Todo un dilema que pode resolverse indo ver o papa e Roma para que lle limpe os pecados; de novo o sarcasmo presentándose coma un machadazo.
A seguir as historias que acontecen entre a corte do rei e o camiño do raposo. El , o raposo, é un pai de familia que se vai facéndolle recomendacións á muller coma que protexa os fillos dos baróns e os condes que roldan sempre. Todas son burlas artelladas polo mestre, enganando a todos os que pretendían enganalo coma o gato ou o home, pero tamén ao inocentes oso e lobo. Ao final, como nos vellos contos, o rei enferma e será o raposo quen consiga sandalo grazas á medicina que lle rouba a un médico e coa vinganza engadida duns pelos do lobo e do gato, así, o raposo non só conseguirá o favor do rei senón tamén a metade das súas terras, que lle ofrece nun momento de desesperación.
O enseño é o protagonista destas historias de Le Roman de Renart, unha das obras máis antigas da literatura francesa (séculos XII e XIII) redactada en verso coa intención de parodiar a épica e a novela cortesá da época, segundo senos explica na presentación editorial.
Unha volta pola tradición, polas fábulas de sempre que, tamén hoxe, continúan de actualidade.
De novo, atopamos ao personaxe principal, ese raposo astuto e disposto a todo para salvarse da xustiza do rei, pero tamén con ansias de revancha e vinganza. Así como non pode haber máis rei que o león -pois para iso leva unha melena que o fai destacar entre toda a fauna- non podería haber un raposo que non coma "bicherío" e aí xorde a gran dúbida: pódese castigar a un animal por facer aquilo que está na súa constitución e instinto? E que pasa co home ao que o raposo representa nesa fábula?
Di o raposo que o león tampouco vive só de herba e pregúntalle a compañeira “pero non é iso o que fan os raposos?” Todo un dilema que pode resolverse indo ver o papa e Roma para que lle limpe os pecados; de novo o sarcasmo presentándose coma un machadazo.
A seguir as historias que acontecen entre a corte do rei e o camiño do raposo. El , o raposo, é un pai de familia que se vai facéndolle recomendacións á muller coma que protexa os fillos dos baróns e os condes que roldan sempre. Todas son burlas artelladas polo mestre, enganando a todos os que pretendían enganalo coma o gato ou o home, pero tamén ao inocentes oso e lobo. Ao final, como nos vellos contos, o rei enferma e será o raposo quen consiga sandalo grazas á medicina que lle rouba a un médico e coa vinganza engadida duns pelos do lobo e do gato, así, o raposo non só conseguirá o favor do rei senón tamén a metade das súas terras, que lle ofrece nun momento de desesperación.
O enseño é o protagonista destas historias de Le Roman de Renart, unha das obras máis antigas da literatura francesa (séculos XII e XIII) redactada en verso coa intención de parodiar a épica e a novela cortesá da época, segundo senos explica na presentación editorial.
Unha volta pola tradición, polas fábulas de sempre que, tamén hoxe, continúan de actualidade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario