En 1961 publicábase, en Bos Aires, a novela máis editada e traducida da literatura galega Memorias dun neno labrego. Unha obra cuxo comezo se fixo carta de presentación: "EU SON ... Balbino. Un rapaz da aldea. Coma quen di, un ninguén. E ademais, pobre." Moitos se sentiron identificados con ese pensador - profundador, con ese neno que non podía selo e se enchía de rabia contra a inxustiza. Moitos e moitas se seguen a sentir próximos, a pesar da distancia, porque hai valores que son universais e eternos e porque cando non somos da aldea estamos a un paso de pai ou avoa, cando non somos pobres podemos selo ao dobrar a esquina ou aínda gardamos a arrecendo da escaseza. Este é un bo momento para retomar esta lectura, para reencontrar ou visitar por primeira vez a Balbino e ao seu creador, un autor que temos a dita de poder atopar aínda na súa Fundación ao pé das illas de Gres, escribindo. Cándido Pazó, anda por Galicia adiante cun monólogo que nolo presenta tamén. Outra cita obrigada!
Obtido en http://www.youtube.com/user/memoriadagaliza
No hay comentarios:
Publicar un comentario