A casiña azul é unha novela, dirixida a un lectorado a partir dos 12 anos, escrita por Sandra Comino, ilustrada por Jorge Magutis e traducida por Ánxela Gracián. Nestes días, sae unha segunda edición, na colaección Árbore de Galaxia. Un libro onde a historia e a Historia se pisan os pés e vemos o doado que ir marcha atrás e situar aos nosos avós nun tempo do que só pouco sabemos se non é polos libros. Unha historia situada nun lugar onde viviron indíxenas, a onde chegaron outros homes, brancos, que arrasaron o antigo poboado, e outros, posteriormente, que se apousentaron nas terras a compartir, aínda que as vellas feridas impediron que a amor fora posible. Porque de amor trata a obra, de amores que semellaban imposibles e de amores que se farán reais, de amores de vellos e amores de nenos, todos amores. E tamén trata de nenas tristes, que sofren maltrato e desamor, que lembran a todas as que ao longo da literatura nos fixeron chorar cando elas choraban... "(...)Pero Cintia choraba máis e máis. E facíao coma se un exército de madrastas lle prohibise tomar xeados. Ou coma cando María, a muller do seu pai, non lle permitía ler polas noites. Choraba coma Cinsenta cando non podía ir ao baile. Coma Brancaneves cando no bosque tiña medo da escuridade. Coma Hänsel e Gretel cando foron abandonados. Coma cando o parruliño feo se sentía feo. Coma Alicia, coma... Choraba coma cando o seu pai mallaba nela, porque o pai de Cintia, cando estaba nervioso, algo que sucedía con frecuencia, mallaba nela. (...)"
No hay comentarios:
Publicar un comentario