Páxinas de Carricanta de Ana Mª Fernández, ilustrado por DNL en Punto de Encontro, Everest Galicia.
Da presentación editorial recollemos en relación ao texto: “Proponnos un metafórico percorrido vital a través das experiencias cotiás dun humilde animal, que, como calquera ser humano, teima na procura de respostas perante os misterios da existencia: o nacemento, o amor, as intuicións telúricas, o arcano da vida e a morte.”
Difícil o empeño de situarse na pel da carricanta, ao carón da terra, baixando ata o principio do ser e sentir como humana e carricanta, ser muller e pequeno insecto observando a vida e a natureza. Un difícil empeño que comparte cun fotógrafo que asume cada un dos poemas para colocarlle unha imaxe que non se sabe se naceu antes, despois ou ao tempo. Fotografías que asumen o reto de Rivas na cita do comezo de libro “o mundo antigo a soñar / na elevación da estruga”, mirar o mundo desde a altura do humus, desde o ollo máis minúsculo, ver só natureza pero un natural fermoso, preñado da estética sensible … cada foto unha obra de arte outorgada coa xenerosidade dun ecoloxista e artista.
Un proxecto único dentro da nosa literatura que merece todo o recoñecemento a ambos creadores e á editorial que o permite e promociona. Fotos que ocupan toda a páxina deixando que o texto se imprima sobre elas ou retraéndose á outra páxina que acompaña o poema. Un proxecto que lembra -dentro desta mesma editora- o álbum Bolboretas.
Leamos para despois mirar, e ler, e mirar, e ler...

O vento engurra os coios
sobre a terra tombada,
que recibe os abalorios da pluma e a semente.
Guedellas de herba sobre o lodo,
saltóns e vacalouras,
carricantas…
Terra humilde, sen brillos,
sen estrelas,
sen cisnes,
sen cofres nin tesouros.
Esa é a terra miña!

Calma que embalsama
os berros das tronadas,
os arpóns dos raios,
os anacos de cuarzo,
a ofrenda dos froitos agochadas,
a peregrinaxe dos vermes,
dos saltóns,
das toupas…
Ferméntarán as follas tras do verán,
podrecerán as plantas e ela seguirá calada
porque xa sabe
como saír da casca,
da crisálida,
da cova do esquecemento,
cunha donda melena de herba verde,
salvaxe, de novo,
cabalgada polas nubes errantes,
tinguida polos menceres,
soñada para fogar e tumba
dos que só viven un tempo.