Unha historia contada como só sabe facer este galego que escribe na outra lingua falando de nós. Coa emoción contida baixo aparencia de normalidade, cun aquel de realismo máxico entrando e saíndo na narración, coa ¿morriña/saudade? que semella caracterizalo, con esa linguaxe sintética na que nada sobra e cada palabra é un significante pleno de imaxes e contido. Describe; máis que contar describe, e faino ao longo do tempo, falando da vida e de todo o que a envolve, de sentimentos e sucesos, … Farias fala -como poucos poden facelo- do mundo mariñeiro, de vilas e tempos de posguerra, días tristes nos que a fame foi protagonista e a dor acompañante. Lembremos que este autor foi Premio Nacional de Literatura Infantil e Premio Iberoamericano de Literatura Infantil y Juvenil. Unha mostra desta obra, para facer boca… “Pasaron os anos, non saben estar quietos. Todo cambiou, asfaltaron as corredoiras; as bucetas, os polbeiros, as gamelas, xa non foron de táboas grandes; acabouse o calafate, o cheiro a brea. Case ninguén volveu remar, a cambio veu o motor fora borda, os coches pariron e moi axiña houbo máis ca moscas; nas casas abriuse outra ventá, había que enchufala, non daba ao monte senón ao mundo enteiro, por ela podías ver aos chineses na China e as luras no fondo do mar. Só o amor seguiu a ser o mesmo”. ¿Haberá unha forma máis fermosa de presentar o televisor e de explicarnos o paso do tempo, o que permanece e o que cambia con el…? As ilustracións de Xosé Cobas préstanlle ese minimalismo delicado nas figuras (que pouco somos ante o tempo!) e as manchas de cor que falan dos fondos das nosas paisaxes, do que é natureza nas nosas vidas. Complétase o relato cun pequeno glosario de termos mariños coa participación do ilustrador.
No hay comentarios:
Publicar un comentario