Algo máis sobre o libro – disco...
Si, ir lendo ao tempo que imos escoitando as cancións relacionadas coa historia... no momento no que corresponde.
Un relato protagonizado por un deses nenos que non teñen amigos e está desexoso de atopalos, disposto a que incluso se burlen del por non correr o risco de non intentalo: Lois, un neno de doce anos, pequeno e miúdo, de pelo crecho con roupa pasada de moda, ... un rariño!
Ese rapaz ao quen lle van a pasar cousas, ten moito que dicirnos de como se converte un en marxinado sen tan sequera darse conta, e sobre todo, de como hai cousas moito máis importantes que gustarlle aos demais... Vexamos:
“Lois pensou como se vería o mundo sendo tan pequeniño..., o medo que podería sentir entre os humanos... E entón visualizou de novo ese Lois triunfador, levando o ghazafello á vila coma un trofeo, rindo mentres Furelos e os mangallóns facían burlas á conta da coitada criatura... e decatouse de que el non era ese Lois... É máis, ese Lois non lle caía nada ben. El non era quen de facer sufrir un animal para ter amigos. Non, el non era así. El era... como era. E, de súpeto, decatouse de que era preferible non lles gustar aos demais... a non gustarse a si mesmo.”
Si, ir lendo ao tempo que imos escoitando as cancións relacionadas coa historia... no momento no que corresponde.
Un relato protagonizado por un deses nenos que non teñen amigos e está desexoso de atopalos, disposto a que incluso se burlen del por non correr o risco de non intentalo: Lois, un neno de doce anos, pequeno e miúdo, de pelo crecho con roupa pasada de moda, ... un rariño!
Ese rapaz ao quen lle van a pasar cousas, ten moito que dicirnos de como se converte un en marxinado sen tan sequera darse conta, e sobre todo, de como hai cousas moito máis importantes que gustarlle aos demais... Vexamos:
“Lois pensou como se vería o mundo sendo tan pequeniño..., o medo que podería sentir entre os humanos... E entón visualizou de novo ese Lois triunfador, levando o ghazafello á vila coma un trofeo, rindo mentres Furelos e os mangallóns facían burlas á conta da coitada criatura... e decatouse de que el non era ese Lois... É máis, ese Lois non lle caía nada ben. El non era quen de facer sufrir un animal para ter amigos. Non, el non era así. El era... como era. E, de súpeto, decatouse de que era preferible non lles gustar aos demais... a non gustarse a si mesmo.”
No hay comentarios:
Publicar un comentario